Ρανελέ (Ranele) μεταφράζει...

Μαρίνα Τσβετάγιεβα, (μτφρ. – απόδοση: Ranele «Η Άβυσσος») Αχ, πόσοι ήδη έχουν πέσει μέσα κει, στην άβυσσο που χάσκει πέρα μετά της παγωμάρας σκοτεινής!  Θα έρθει η μέρα που θα έχω εξαφανιστεί κι εγώ από προσώπου γης. Θα σβήσουν όλα μέσα μου που τραγουδούσαν, αγωνιούσαν, λαμποκοπούσαν και ορμούσαν: το σμαραγδί των ομματιών μου, της φωνής ο τόνος τρυφερός  και των μαλλιών χυτός χρυσός. Θα μείνει η ζωή με το επιούσιο ψωμί, με έγνοιες της μέρας που τον καθένα κάνουν τα πάντα να λησμονεί. Και όλα θά΄ναι έτσι σάμπως κάτω απ΄το θόλο ουρανί Δεν είχα υπάρξει ούτε μια στιγμή! Ως κάποια που μορφάζει σαν μικρό παιδάκι, ως κάποια της οποίας δεν κρατά πολύ το άχτι, ως κάποια που αγαπούσε να βλέπει τα ξύλα μες στο τζάκι να μετατρέπονται σε στάχτη,     ν΄ακούει βιολοντσέλο, ποδοβολητό αλόγων μες στα δάση τα πυκνά, τον ήχο της καμπάνας στο χωριό… - εγώ που είμαι τόσο ζωντανή, με σάρκα και οστά στη

Ποίηση του Σεργκέι Γεσένιν Σεργκέι Γεσένιν, μτφρ.- απόδοση Ranele Λ ούζομαι στο απερίγραπτα κυανό  τ΄ουρανού… Κόπασαν οι μπ ό ρες, ο τ ό πος μου πια γαληνεύει. Η ψυχ ή μου – κ ά μπος απέραντος του θεού - ρ ό δα και μέλι ν΄ανασάνει γυρεύει. Σύχασα πια. Με πήραν τα χρόνια. Μπ α , δεν εξορκίζω τα περασμένα. Σάμπως μια τρόικα με άλογα νια όλον τον τόπο διατρέξαν αφηνιασμένα. Σάρωσαν, τσαλαπάτησαν τα σπαρτά. Και ως δια μαγεί ας γινήκαν μπουχός. Και να΄μαι μες στου δάσους την ερημιά όπου ακούγεται ο κάθε αχός. Μια καμπανούλα, μια ηχώ μακρινή - όλα ήρεμα τα ρουφάει το στέρνο μου πια. Στάσου, ψυχούλα, έχουμε κουραστεί δρόμο ανοίγοντας μπόδιο γεμάτο και βιά. Ας στοχαστούμε , όσα στη χώρα γενήκανε όσο επιδιδόμαστε στο ξέφρενο τρέξιμο. Και ας συγχωρέσουμε αν πληγωθήκαμε απ΄ άλλους ή απ΄το δικό μας το φταίξιμο. Δέχομαι όσα ήταν και όσα δεν ήταν μες στη ζωή, είναι κρίμα κανείς στα τριάντα ν΄αντιληφθεί ότι τη νιότη του την εχαράμισε α