Ιωσήφ Μπρόντσκι Ομιλία κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας, 08-12- 1987 (Μτφρ.-απόδοση από τα Ρωσικά ( Ranele )) 1 Για έναν άνθρωπο μεμονωμένο που όλη του τη ζωή προτιμούσε την ιδιωτικότητα όποιου άλλου κοινωνικού αξιώματος, για έναν άνθρωπο που εξαιτίας της προτίμησής του αυτής έχει προχωρήσει μακριά – και συγκεκριμένα έχει βρεθεί μακριά απ΄την πατρίδα του, διότι είναι καλύτερα να είσαι ο τελευταίος αποτυχημένος σε ένα δημοκρατικό καθεστώς παρά ένας μάρτυς ή κυρίαρχος συνειδήσεων σε μια δεσποτεία, - για έναν τέτοιον άνθρωπο το να βρεθεί ξαφνικά πάνω σ΄αυτό εδώ το βήμα αποτελεί μια μεγάλη δοκιμασία προκαλώντας του την εξίσου μεγάλη αμηχανία. Η αίσθηση αυτή βαθαίνει όχι τόσο απ΄την ανάμνηση αυτών που στέκονταν εδώ πριν από μένα, όσο όλων εκείνων που δεν αξιώθηκαν αυτής της τιμής, που δεν μπόρεσαν να απευθύνουν το λόγο τους, όπως λένε, « urbi et orbi » από αυτό εδώ το βήμα και εκείνων που η συλλογική τους σιωπή σάμπως αναζητά, μα δε βρίσκει διέξοδό σ΄αυτό εδώ τ
