Ρανελέ (Ranele) μεταφράζει...

Ranele · Εμίλησε και τα΄πε όλα το αλσάκι χρυσαφί...   Σεργκέι Γεσένιν σε μτφρ. Ρανελέ   Εμίλησε και τα΄πε όλα το αλσάκι χρυσαφί Με σημυδένια χαρωπή φωνή Και οι γερανοί που ίπτανται ψηλά Κανέναν δεν λυπούνται πια.   Και ποιον να λυπηθούνε τάχα; Στον κόσμο τούτο είμεθα περαστικοί Θα ρθουμε, θα μπούμε μέσα και πάλι θα αφήσουμε το σπιτικό. Για όσους χάθηκαν, στην όχθη η καλαμιά θρηνεί Μ΄ολόγιομο φεγγάρι παν΄απ΄το  θεοσκότεινο νερό.   Στέκομαι μονάχος καταμεσής γυμνής πεδιάδας Και ο αγέρας παρασέρνει τους γερανούς μακριά, Θυμούμαι τα νιάτα με δίχως γεύση της πικράδας Και δεν λυπούμαι τίποτα απ' τα παλιά.   Μήτε τα χρόνια που φύγαν επί ματαίω λόγω αμυαλιάς Μήτε της ψυχής το άνθος πασχαλί. Στον κήπο ανθίζει η φλόγα της κατακόκκινης σουρβιάς, Μα δεν μπορεί κανείς να ζεσταθεί.   Δε θα καούν της κόκκινης σουρβιάς τσαμπιά, Απ' το κιτρίνισμα χορτάρι δεν χαλά. Και όπως ένα δέντρο φυλλοροεί και χάνει φυλλωσιά, Έτσι κι εγώ σκορπάω ολόγυρα τα λόγια θλιβερά.    Κι αν ο χρόνος, παρασέρνοντάς τα

Ranele · Δεν λυπάμαι, δεν καλώ, δεν κλαίω...   Σεργκέι Γιεσένιν σε μτφρ. της Ρανελέ   Δεν λυπάμαι, δεν καλώ, δεν κλαίω, Όλα σαν αχλής σκορπούν πάν΄απ τις ολόλευκες μηλιές. Το χρυσάφι της φθοράς φοράω, Δε θα΄μαι νέος πια σαν χθες.   Δε θα πάλλεσαι σαν πρώτα, Παγωμένη μου καρδιά, Κι της σημυδένιας μουσελίνας χώρα Δε θα με τραβήξει να περιπλανηθώ ξυπολυταριά.   Όλο και πιο αριά, αλήτισσα ψυχή, Ξυπνάς το πάθος των χειλιών. Ω νιότη μου χαμένη ανεπιστρεπτί, Συναισθημάτων πλησμονή κι αδηφαγία των ματιών.   Στις επιθυμίες έχω γίνει φειδωλός πολύ, Ζωή μου, μπας και   σ΄έχω ονειρευτεί; Σάμπως καβάλα σ΄άλογο τριανταφυλλί Πέρασα καλπάζοντας ένα ανοιξιάτικο πρωί.   Όλοι σε τούτον κόσμο είμεθα περαστικοί, Αθόρυβα τα σφένδαμα φυλλοροούν χαλκό… Ό, τι εγεννήθη ν΄ανθίσει και να χαθεί Ας είναι εις τους αιώνες των αιώνων ευλογητό.       1921