Ρανελέ (Ranele) μεταφράζει...

Αν σας αρέσω , Άννα Αχμάτοβα, μτφρ.- απόδοση : Ρανελέ  Αν σας αρέσω. Αλλιώς σας εύχομαι μιαν άλλη, Καλύτερη.                      Δεν εμπορεύομαι την ευτυχία και τα κάλλη, όπως λογής λογής χονδρέμποροι και τσαρλατάνοι... Όσο στο Σότσι παραθερίζατε ειρηνικά, κάτι νύχτες σέρνονταν βασανιστικά αργά σαν καραβάνι, κάτι κουδούνια* άκουγα, καλύτερα αφήστε τά! Όχι σαν μια κοσμογυρισμένη μες στην πολυθρόνα της βαθιά, είχα ακούσει   των φυλακών** τραγούδια λυπηρά μα τα εγνώρισα με άλλον τρόπο, από κοντά ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Πάνω απ΄την Ασία*** οι ανοιξιάτικες ομίχλες σαν τολύπες και μέχρι αηδίας κόκκινες φανταχτερές τουλίπες για εκατοντάδες μίλια απλώνονται σαν υφαντό. Ω, τι να την κάνω τούτην την αγνότητα;   Τι να την κάνω τούτην την αδέκαστη τιμιότητα; Ω, τι να τον κάνω τούτον τον λαό! Δεν κατάφερα ποτέ μου να είμαι θεατής,

Άννα Αχμάτοβα, μτφρ. - απόδοση:Ρανελέ Είμαι ίδια με τις άλλες,   θαρρείς; Ότι   μπορείς να με ξεχάσεις στη στιγμή και ότι θα ριχτώ με δάκρυα   προσευχής κάτω στις οπλές του δικού σου του ντορή; Ή θα γυρέψω από   μια γριούλα-βοτανού    της αγάπης το βοτάνι για φίλτρο μαγικό και θα σου στείλω τάχα ως ενθύμιο του χωρισμού - ένα αρωματισμένο μαντίλι κεντητό; Πανάθεμά σε. Μήτε με βλέμμα μήτε με στεναγμό δε θα θρέψω την κολασμένη σου ψυχή, μα σου ορκίζομαι στους λειμώνες, ψηλά στον ουρανό, δίνω όρκο μπρος στην εικόνα θαυματουργή, επικαλούμαι τις νύχτες μας γεμάτες ερωτισμό, σε σένα δε θα γυρίσω ποτέ μου στη ζωή! Ιούλιος 1921, Τσάρσκογιε Σελό

Έχω μάθει επιτέλους σοφά, απλά να ζω... , Άννα Αχμάτοβα μτφρ. - απόδοση: Ρανελέ Έχω μάθει επιτέλους σοφά, απλά να ζω κοιτάζοντας τον ουρανό να αναπέμπω προσευχή και πριν βραδιάσει σιγά σιγά να σεργιανώ      να ξεγελάσω την αναίτιά μου ταραχή. Όταν θροούν μες στην χαράδρα οι λάππες χνουδωτές και χάμω γέρνει της κόκκινης σουρβιάς τσαμπί, συνθέτω χαρούμενες στροφές για των θνητών υπέροχη, μα σύντομη ζωή. Όταν γυρίζω, μου γυρεύει χάδι το μαλλιαρό γατί που νιαουρίζει όλο νάζι. Στη βίγλα του πριονιστηρίου πάνω στη λιμνούλα ανάβει μία λαμπερή φωτούλα. Αραιά και πού σκίζει τη σιωπή του πελαργού κραυγή που φώλιασε απάνω στη σκεπή. Και αν τυχόν μου κρούσεις θύρα τούτην δω την ώρα, δεν πρόκειται, θαρρώ, να σε ακούσω τώρα. 1912

Μαρίνα Τσβετάγιεβα , μτφρ.- απόδοση: Ρανελέ Είμαι για την πένα σου η άγραφη σελίς, όλα θα τα δεχτώ, άσπιλη και λευκή. Θα γίνω φύλαξ της παρακαταθήκης σου πνευματικής γυρίζοντάς σου στο πολλαπλάσιο το καθετί. Εγώ   - χωράφι και κατάμαυρη γη. Εσύ - αχτίδα και βροχή. Εσύ - Αφέντης και Θεός μαζί, Εγώ - γη ολόμαυρη και λευκό χαρτί! 10 Ιουλίου, 1918

Το τραγούδι για το στερνό φιλί,  Άννα Αχμάτοβα Μτφρ. - απόδοση: Ranele Μια παγωμάρα απλώθη μες στο τζιέρι, ροβόλησα τη σκάλα με βήμα-αστραπή, φορώντας στ΄αριστερό μου χέρι  το γάντι απ΄το δεξί.                Μου εφάνη πως είχε ατέλειωτα σκαλιά, παρότι γνώριζα που είχε μόνο τρία! Συνάμα  ένας ψίθυρος μες στα σφενδάμια τα χρυσά μου ζήτησε: "Να αποθάνουμε αντάμα! Από τη μοίρα έχω γελαστεί σκληρή, ανάποδη και απατηλή σαν θάμα." Του αποκρίθηκα: "Καλέ μου, έχω εξαπατηθεί κι εγώ - ας αποθάνουμε αντάμα!" Ετέλεψε τραγούδι για το στερνό φιλί. Στο σπίτι σκοτεινό μια φευγαλέα έριξα ματιά. Στην κάμαρη μονάχα έκαιγε κερί με κίτρινη του φλόγα να με περιγελά. 1912

Ένα  απ΄τα  πιο γνωστά ερωτικά ποιήματα του  Αλεξάντρ  Πούσκιν    Mτφρ.-απόδοση: Ranele Στην Κ***  <  Στην Άννα  Κερν * >       Θυμάμαι κείνη τ η ν μαγική  στιγμή :   π ο υ  σ άμπως μί α φευγαλέα οπτασία    εμπρός μου εμφανίστηκες εσύ,   ε ξαίσιας ομορφιάς  στιγμιαία παρουσία .   Σ της  καθημερινότητας  τη ν  φασαρία ,   η χούσε συνεχώς η δική σου απαλή φωνή .   Σ τη ς  θλίψη ς  τυραννία  και απελπισία,   σ τα όνειρά μου αναδυόταν η  γλυκιά  σου η μορφή .   Π ερνούσαν χρόνια. Της θυελλώδους  μου   ζωής  μια δυνατή  ριπή    τ α ό νειρα ε κόρπησε παλιά .   Λησμόνησα την απαλή φωνή   κ αι την ουράνια σου την ομορφιά .   Εντός   της φυλακής, α πό  τον  έξω  κόσμο μακριά   διήγα μια  άθλια και  βαρετή ζωή   με δίχως τη θεϊκή  σου   ομορφιά,    μ ε  δίχως   της  αγάπη ς δάκρυα, της  έμπνευσης πνοή .   Κι επιτέλους ήρθε η στιγμή  ν΄αφυπνιστεί  η δική μου η ψυχή:   που  σ άμπω

Μαρίνα Τσβετάγιεβα, (μτφρ.- απόδοση: Ranele) Για τα ποιήματά μου που΄χαν γραφτεί τόσο νωρίς, τότε που καν δεν γνώριζα πως είμαι ποιητής, που΄χαν αναβλύσει σαν πίδακες από τη γη, που σάμπως σπίθες απ΄τις ρουκέτες είχαν τιναχθεί, που σάμπως διαολάκια είχαν εισβάλει στο ιερό, όπου βασίλευε η υπνηλία απ΄το θυμίαμα λιγωτικό, που τραγουδούσαν της νιότης την ακμή και τη θανή, - για τα ποιήματά μου που δεν έχουν ακόμα διαβαστεί! - που σκόρπια σκονίζονται στα ράφια μες στα μαγαζιά όπου κανείς δεν τα΄χει αναζητήσει ούτε και τα αναζητά, για τα ποιήματά μου, όπως και για τα πολύτιμα κρασιά, μια μέρα θα΄ρθει η δική τους η σειρά. Κοκτεμπέλ, 13 Μαΐου, 1913

Ένα από τα πολλά ποιήματα της Μαρίνας Τσβετάγιεβα αφιερωμένο στην Άννα Αχμάτοβα (μτφρ.- απόδοση: Ranele) Βαδίζουμε αχώριστες. Εγώ - δεσμώτης. Εσύ - ο άγρυπνος φύλακας-φρουρός. Ίδια μοίρα. Ίδια μες στην ερημιά η αναγκαιότης. Μαζί να πορευόμαστε εμπρός. Έχω πια μερέψει, έχω συμφιλιωθεί, Λαγάρισε το βλέμμα μου, καλέ. Να σεριανήσω θε ως κείνο το πευκί. Άσε με, ω, άγρυπνε φρουρέ! 26 Ιουνίου, 1916