Ρανελέ (Ranele) μεταφράζει...

Κωνσταντίνος Μπάλμοντ, Εξοχή Μτφρ.- απόδοση: Ranele Εξοχή Λίμνες - ξέφωτα - αγροί, πάνω στο νερό - ιτιές. Παίρνεις μια βαθιά πνοή, δεν χορταίνεις ομορφιές! Όλα τέρπουν το αφτί, σάμπως χάδια χαρωπά. Μια μυγούλα δεν σιγεί,   ένας μπάμπουρας βομβά. Ζούδια - χάρμα οφθαλμού, Χλόη, άνθη ροδαλά, τα χαμόμηλα τ΄ αγρού στέφανα φορούν λευκά. Πέρα απαλές γραμμές - νυσταγμένα ύψη... Μένουν μόνο οι χαρές, τέλειωσε η θλίψη! 1889

Γράμμα στην παλιά αγάπη..., του Σεργκέι Γεσένιν Απόδοση: Ranele Θυμάστε; Θα τα θυμάστε όλα: πως όρθιος στεκόμουν με την πλάτη μου στον τοίχο σαν προς εκτέλεση φονιάς, καθώς με βήμα αναστατωμένο μετρούσατε την σάλα και κάτι απότομες κουβέντες μου εκσφενδονίζατε ανφάς. Μου λέγατε: πρέπει να χωρίσουμε οριστικά, ότι σας έχει εξαντλήσει η δική μου έκλυτη ζωή,   ότι είναι ώρα να πάρετε τα πράγματα στα σοβαρά, ενώ στη μοίρα μου πικρή - να συνεχίσω την κατρακύλα προς καταστροφή. Αγαπημένη μου! Δεν μ΄ αγαπούσατε ποτέ χωρίς φραγμούς. Δεν ξέρατε πως μες στα πλήθη, σαν το άτι έτρεχα αλαφιασμένος βγάζοντας αφρούς,  τιθασευμένος από έναν γενναίο αναβάτη. Πού να γνωρίζετε εσείς πως τον δρόμο μου πασχίζοντας να βρω, είχα χαθεί σ΄ έναν τόπο σαρωμένο από την ταραχή. Γι΄ αυτό και υποφέρω που να καταλάβω δεν μπορώ πού ακριβώς μας παρασέρνει των γεγονότων η ροή. Πρόσωπο με πρόσωπο κοντά δε βλέπεις καθαρά. Θωράς το σημαντικό από απόσταση.

Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Ο ήλιος μτφρ.-απόδοση: Ρανελέ Ο ήλιος αν κι ένας, δρασκελά όλες τις πολιτείες της γης. Μου ανήκει. Δεν μου τον παίρνει κανείς μήτε για ώρα, αχτίδα, ματιά - κανείς μήτε για μία φορά!   Ας βυθιστούν στην αιώνια νύχτα  πόλεις μαζί με χωριά! Μες στις χούφτες τον κλείνω μην φωτάει αλλού πουθενά! Ας καώ στα χέρια, στα χείλη και μες στην καρδιά! Στο κατόπι θα τρέξω άμα μέσα στη νύχτα χαθεί... Ήλιέ μου! Δεν σε δίνω ο κόσμος ολάκερος να γκρεμιστεί! Μάρτιος 1919

Στην Ελληνίδα, Αλεξάντρ Πούσκιν (1821) Μτφρ. -  απόδοση: Ranele Στην Ελληνίδα... Ω, δύστυχη μου Ελληνίς! Μην τον θρηνείς που έπεσε σαν ήρως στον όρκο του πιστός, στα βόλια εχθρικά προτάσσοντας το στέρνο του πλατύ, - Μιας και μ΄αίμα ποτισμένο τον δρόμο της τιμής προτού δεχθεί το βάπτισμα πυρός, τον όρκισες η ίδια πιστά ν΄ακολουθεί. Ο σύζυξ τότε διαβλέποντας τον βέβαιο χαμό, σου είχε δώσει όρκο υψώνοντας τη χείρα στιβαρή   βουρκώνοντας και δίνοντας ευχή στο ορφανό. Μα τον καλεί η μπαρουτοκαπνισμένη σημαία λευτεριάς, ορμά στης μάχης την αντάρα και με τον θάνατο λαμπρό ίδιος Αριστογείτων στέφει το ξίφος του με το κλαδί μυρτιάς, συμβάλλοντας τα μέγιστα στης λευτεριάς αγώνα σας ιερό.  1821