<Τι εστί ποίηση; > της Άννας Αχμάτοβα σε μτφρ. - απόδοση: Ranele Μην επαναλαμβάνεσαι - καθώς απύθμενη΄ναι η ψυχή - Μη λες εκείνο που ήδη έχει χιλιοειπωθεί, Απ΄την άλλη ίσως όλη η ποίηση αποτελεί ένα τσιτάτο που τείνει να επαναληφθεί. 1956
Αναρτήσεις
«Β.Κ.», Τιούτσεφ, μτφρ. –απόδοση Ranele Σας συνάντησα τυχαία και όλα όσα ζήσαμε μαζί Ζωντάνεψαν μες στη γέρικη καρδιά μου ένα τόσο δα παιδί Θυμήθηκα την ευλογημένη χρυσή μας εποχή Και στην καρδιά μου ξεχύθηκε μια σπάνια θαλπωρή Όπως στο τέλος του φθινοπώρου μερικές φορές Υπάρχουν κάτι μέρες, κάτι ώρες λιγοστές Που ξαφνικά μυρίζει άνοιξη – γιορτή Και κάτι μέσα μας ξυπνάει την παλιά μας την ορμή Έτσι ακριβώς νιώθω επάνω μου την αύρα Της πλησμονής εκείνου του καιρού Και με την ξεχασμένη πια λαχτάρα Θωρώ τη γνώριμη, αγαπημένη μου μορφή… Σας βλέπω σαν στο όνειρό μου – Σάμπως μετά από έναν αιώνιο χωρισμό Και η μουσική που ποτέ δεν έχει πάψει μέσα μου Ακούγεται ξανά και αποκτά ρυθμό… Δεν είναι μια ανάμνηση ισχνή, Εδώ κραυγάζει πάλι η ίδια η ζωή, Και εσείς σαν πριν ακαταμάχητα γοητευτική Και εγώ σαν πριν με την αγάπη στην ψυχή!..
Έτσι μονάχα η Ελένη... της Μαρίνας Τσβετάγιεβα σε μτφρ. - απόδοση της Ranele Η Ελένη στα τείχη της Τροίας, φωτογραφία του πίνακα του Gustave Moreau (1826-1898) Έτσι μονάχα η Ελένη καθορά της Τροίας τις σκεπές! Ενώπιον των καθηλωμένων της ματιών έχουν ματοκυλιστεί του κόσμου και οι τέσσερις μεριές έχοντας αποδεκατιστεί σε βάθος εκατονταετιών. Έτσι μονάχα η Ελένη πάνω στη γαμήλια σφαγή συνειδητοποιεί: για χάρη του δικού μου του κορμιού τέσσερις Αραβίες φωτιά και λάβρα έχουν στερηθεί, πέντε θάλασσες - απόθεμα μαργαριταριού. Έτσι μονάχα η Ελένη - μην περιμένεις γδαρμένες παρειές! - απορεί με των βλασταριών βασιλικών το σμάρι που για χάρη της ανέστιοι έχουν μείνει από χθες και με των γεναρχών που εφορμούν στη μάχη με καμάρι. Έτσι μονάχα η Ελένη - μην περιμένεις κραυγές και παρακάλια! - με την τάφρο φαρδιά εξίσταται
Εις θάνατον, από το "Ρέκβιεμ" της Άννας Αχμάτοβα, μτφρ.- απόδοση:Ranele 8 Έτσι κι αλλιώς θα΄ρθείς. Ποιος ο λόγος λοιπόν να το καθυστερείς; Σε περιμένω να με γλιτώσεις απ΄την αβάσταχτη ζωή. Έσβησα το φως και άνοιξα τη θύρα για να μπεις προσμένοντας εσένα, τόσο ποθητό και τόσο απεχθή. Γι΄αυτό μπορείς να πάρεις οποιαδήποτε μορφή, σαν βόμβα αερίων εντός οικίας μου να εκραγείς ή να με φαρμακώσεις με αναθυμιάσεις νοσηρές. ή να με ζυγώσεις σαν ένας έμπειρος ληστής στις μύτες των ποδιών με ένα εκκρεμές. Η μ΄αυτά που σκάρωσες με την αρρωστημένη σου τη φαντασία και γίνανε γνωστά στον κόσμο προκαλώντας τοις πάσι αηδία, - ν΄αντικρίσω το πηλήκιο κυανό μες στου σπιτιού αυλή και τον χλωμό, απ΄τον φόβο του, διαχειριστή. Κι όμως τώρα διόλου δεν μου καίγεται καρφί. Ήρεμα ο Γενεσέι κυλάει τα νερά, φέγγει στον ορίζοντα τ΄αστέρι του Βορρά. Και την γαλάζια λάμψη των αγαπημένων μου ματιών σκεπάζει πια η φρίκη των τελευταίων του
Αρσένι Ταρκόφσκι σε μτφρ.-απόδοση: Ranele *** Έχει φύγει το θέρος σάμπως δεν υπήρξε ποτέ μεταξύ μας ο έρως Ό ήλιος θερμαίνει ακόμα τη γη μα αυτό δεν αρκεί. Ό, τι μπόρεσε να συμβεί έπεσε σάμπως φύλλο σφενδάμου μες στη χούφτα μου, όχι χάμου, μα αυτό δεν αρκεί. Μήτε καλό μήτε κακό επ΄ουδενί δεν πήγαν χαμένα για΄μένα όλα ήταν εναρμονισμένα, μα αυτό δεν αρκεί. Από πάνω μου άπλωνε την φτερούγα της η ζωή, με προστάτευε συνεχώς. Πράγματι ήμουν πολύ τυχερός, μα αυτό δεν αρκεί. Μήτε ένα φύλλο άφησε να καεί, δεν τσάκισε μήτε ένα κλαρί... Η μέρα΄ναι διαυγής σαν γυαλί, μα αυτό δεν αρκεί. 1967 Στιγμιότυπο με την απαγγελία του παραπάνω ποιήματος από την ταινία "Στάλκερ" σε σκηνοθεσία του Αντρέι Ταρκόφσκι, γιου του ποιητή. https://www.youtube.com/watch?v=-VrrZsQV318 Απαγγέλλει ο ποιητής:
Αλεξάντρ Πούσκιν < Ένα άκτιστο μνημείο > μτφρ.-απόδοση: Ranele Exegi monumentum (Οράτιος) Α νήγειρα στον εαυτό μου ένα άκτιστο μνημείο ες αεί, σ΄αυτό δεν πρόκειται να χορταριάσει το μονοπάτι του λαού, ορθώνεται ψηλότερα με την περήφανη του κεφαλή από την στήλη του Αλεξάντρου που στήθηκε εις μνήμην νίκης επί εχθρού. Μα όχι, δε θα πεθάνω - η ψυχή μου μέσω της λύρας λατρευτής θενά ξεφύγει της φθοράς, να ζήσει παραπάνω του σώματος φθαρτού - θα με δοξάζουν ώσπου στον κόσμο τούτο έστω και ένας ποιητής θα ζει συνθέτοντας ποιήματα στο φως του φεγγαριού. Η φήμη μου θα φτάσει σε κάθε της Ρούσιας αχανούς μικρή γωνιά, θα ξέρει να με προσφωνεί με όνομα εις τη δική του τη λαλιά και ο περήφανος απόγονος των Σλάβων, και ο γόνος των Φιλανδών, και ο πρωτόγονος Τουνγκούς, και ο Καλμίκος, φίλος των στεπών. Σ΄ αυτό θα είμαι επί μακρόν αγαπητός εις στο λαό που με τη λύρα μου ξυπνούσα μέσα τους αισθήματα ευγενικά, που μες στα χρόνια πέτρινα, σκληρά εξ
"Σκύθες" του Αλεξάντρ Μπλοκ, μτφρ. - απόδοση:Ρανελέ Αριθμείτε κάμποσα εκατομμύρια. Εμείς - αναρίθμητες μυριάδες. Ελάτε να αναμετρηθούμε εδά! Αυτοί είμαστε: Σκύθες και Ασιάτες! Με μάτια άπληστα, σχιστά! Αιώνες επί αιώνων θέτε, εμείς μονάχα μία στιγμή. Εμείς σαν τα υπάκουα σας δουλικά αντί συνεργατών βαστούσαμ΄το σκουτάρι αναμεταξύ Μογγόλων και Ευρωπαίων, δύο άσπονδων εχθρών! Όπλα σφυρηλατούσε το αμόνι σας επί αιώνες των αιώνων σκεπάζοντας των βράχων καταπτώσεις και βροντές και ένας εφιάλτης φάνταζε για σας η αποτυχία των προγόνων, της Λισαβόνας και της Μεσσηνίας* οι καταστροφές ! Χιλιάδες χρόνια κοιτάτε προς Ανατολή εποφθαλμιώντας τα δικά μας πλούτη. Δε βλέπατε την ώρα και τη στιγμή να γέμετε τις κάννες των κανονιών με το μπαρούτι! Ιδού η συμφορά τον τόπο σκιάζει** και κάθε μέρα τις προσβολές πολλαπλασιάζει. Θα΄ρθει η μέρα που δε θα μείνει μήτε λιθάρι απ΄τα περασμένα μεγαλεία σας, μακά