Ένα απ΄τα πιο γνωστά ερωτικά ποιήματα του Αλεξάντρ Πούσκιν  

Mτφρ.-απόδοση: Ranele

Στην Κ*** < Στην Άννα Κερν*> 

  

Θυμάμαι κείνη την μαγική στιγμή: 

που σάμπως μία φευγαλέα οπτασία  

εμπρός μου εμφανίστηκες εσύ, 

εξαίσιας ομορφιάς στιγμιαία παρουσία. 

Στης καθημερινότητας την φασαρία, 

ηχούσε συνεχώς η δική σου απαλή φωνή. 

Στης θλίψης τυραννία και απελπισία, 

στα όνειρά μου αναδυόταν η γλυκιά σου η μορφή. 

Περνούσαν χρόνια. Της θυελλώδους μου ζωής μια δυνατή ριπή  

τα όνειρα εκόρπησε παλιά. 

Λησμόνησα την απαλή φωνή 

και την ουράνια σου την ομορφιά. 

Εντός της φυλακής, από τον έξω κόσμο μακριά 

διήγα μια άθλια και βαρετή ζωή 

με δίχως τη θεϊκή σου ομορφιά,  

με δίχως της αγάπης δάκρυα, της έμπνευσης πνοή. 

Κι επιτέλους ήρθε η στιγμή ν΄αφυπνιστεί η δική μου η ψυχή: 

που σάμπως μία φευγαλέα οπτασία 

και πάλι μπρος μου εμφανίστηκες εσύ, 

εξαίσιας ομορφιάς στιγμιαία παρουσία. 

Και η καρδιά μου πάλλεται ξανά από χαρά,  

Γι΄αυτήν και πάλι έχουνε αναστηθεί  
μονάχα χάρη στη δική σου ομορφιά
ο έρωτας για τη ζωή και έμπνευσης η ζωτική πνοή.

Ιούλιος, 1825 

* Η Άννα Πετρόβνα Κερν (1800-1879) ήταν η ανιψιά της γειτόνισσας του Πούσκιν. Το καλοκαίρι του 1825, την περίοδο που γράφτηκε το συγκεκριμένο ποίημα, φιλοξενείτο στο σπίτι της θείας της όπου οι δύο νέοι είχαν την τύχη να συνατηθούν. Όμως η πρώτη τους συνάντηση, κατά την οποία η Άννα Κερν είχε αφήσει μια ανεξίτηλη εντύπωση στον ποιητή, έγινε στην Αγία Πετρούπολη 6 χρόνια πριν. Ακριβώς αυτήν την πρώτη τους συνάντηση και θυμάται ο Πούσκιν στην πρώτη στροφή του ποιήματος. Την ημέρα της αναχώρησής της Α. Κερν ο Πούσκιν, όπως αναφέρει η ίδια στα απομνημονεύματά της, ήρθε το πρωί να την χαιρετήσει και της έφερε ένα αντίτυπο του Β΄ κεφαλαίου του "Ονέγκιν" όπου ανάμεσα στα άκοπα φύλλα βρήκε ένα διπλωμένο στα τέσσερα επιστολόχαρτο με το ποίημα: "Θυμάμαι κείνη την μοναδική στιγμή". Όταν δε ετοιμαζόταν να το κρύψει μέσα σε μια κασέλα, εκείνος την κοίταξε επίμονα και ύστερα με μια σπασμωδική κίνηση το άρπαξε μέσα από τα χέρια της αρνούμενος πεισματικά να της το γυρίσει. Με χίλια παρακάλια κατάφερε να το πάρει πίσω. ("Ο Πούσκιν μέσα από τις αναμνήσεις και τις αφηγήσεις των ανθρώπων της εποχής του", Λένινγκραντ 1936, σελ. 326)