Αλεξάντρ Πούσκιν, "Επιστολή του Ονιέγκιν προς την Τατιάνα"                            

(μετάφραση - απόδοση: Ρανελέ-Ριζίκοβα)

Ranele · Επιστολή Του Ονιέγκιν Στην Τατιάνα (Ρανελέ)

Η επιστολή του Ονιεγκιν στην Τατιάνα

 

Απ' τα πριν γνωρίζω τα εξής: 

θα σας προσβάλει της θλιβερής

εξομολόγησής μου το μυστικό 

Ώστε μια περιφρόνηση τόσο πικρή 

Στο βλέμμα σας ζωγραφιστεί 

Τι θέλω και με ποιο σκοπό 

Να σας ανοίξω την ψυχή 

Σε τι χαιρεκακια, σε τι μίσος τρομερό 

Ίσως να δίνω μόνος μου λαβή 

Έχοντας συναντηθεί με σας τυχαία  

Μέσα σας διακρίνοντας μια σπίθα τρυφερότητας πηγαία 

Δεν τόλμησα να την επάρω στα σοβαρά 

μες στο συναίσθημα να αφεθω

Την μισητή μου λευτεριά 

Δεν θέλησα να στερηθω

Εξάλλου μας χώρισε μια παρεξήγησις φρικτή 

θύμα έπεσε ο Λένσκι στη μονομαχία 

Απ' όλα όσα μου ήταν προσφιλή 

απέσπασα βιαίως τη δική μου την καρδία.

Τοις πάσι ξένος, χωρίς δεσμεύσεις και δεσμά 

θαρρουσα πως η λευτεριά και η ησυχία 

θα μου χάριζαν την ευτυχία.

Θεέ μου, πώς έσφαλα, πώς τιμωρήθηκα για αυτά.

Αντιθέτως, να σας αντικρίζω κάθε λεπτό,

Παντού να σας ακολουθώ 

Των βλεφαρίδων ανεπαίσθητο φτερούγισμα, των χειλέων χαμόγελο αχνό 

Με μάτια ερωτευμένα να ρουφω,

Να κρέμομαι από τα χείλη σας διαρκώς 

Μες στην ψυχή την τελειότητα σας να προσκυνώ 

Ενώπιον σας να παγώνω από πόνο ψυχικό 

Να χάνω χρώμα και να σβήνω... ορίστε της αγαλλίασης ο ορισμός 

Αυτό λοιπόν το έχω στερηθεί: 

στην τύχη για χάρη σας γυρνώ εδώ κι κει  

Κι ενώ ο χρόνος μου είναι ακριβός 

Εγώ ξοδεύω μέσα στην μάταιη ανία 

τις μέρες μετρημένες απ' της μοίρας αναλγησία 

που' ναι αβάσταχτες έτσι κι αλλιώς.

Το ξέρω: ο βίος μου έχει διάρκεια μικρή 

να παρατείνω όμως τη δική μου τη ζωή 

Σίγουρος πρέπει να' μαι ξυπνώντας το πρωί 

Πως μες στη μέρα θα σας αντικρίσω έστω μια στιγμή 

Φοβάμαι: στην ταπεινή μου προσευχή 

Να δω το βλέμμα σας το αυστηρό 

Είναι της τύχης το παιχνίδι μισητό 

Να ακούσω την κατηγόρια σας όλο οργή 

Μόνο να ξέρατε τι βάσανο φρικτό 

Είναι να υποφέρεις απ'της αγάπης πυρετό 

Να φλέγεσαι και κάθε ώρα με το μυαλό 

Να καταλαγιάζεις του αίματος τον αναβρασμό.

Τα γόνατα σας λαχταρώ να αγκαλιάσω  

Και δάκρυα χύνοντας γονυπετής

Να αποκαλύψω τα συναισθήματα ψυχής

Όλα όσα με λόγια θα μπορούσα να εκφράσω 

Στο μεταξύ με την ψυχρότητα προσποιητή 

Να εφοπλίζω κάθε βλέμμα, κάθε λέξη 

Συζήτηση να κάνω σοβαρή 

Να σας κοιτάζω εύθυμα, ποιος θα αντέξει;

Ας είναι έτσι: πλέον να αντισταθώ 

στον ίδιο τον εαυτό μου δεν μπορώ.

Απ' τη βούλησή σας κι μόνο θα εξαρτηθώ 

Στη μοίρα μου αποφασίζω να δοθώ.

Αποφασίζω στη μοίρα μου να παραδοθώ.

 

(Από το έμμετρο μυθιστόρημα του Αλεξάντρ Πούσκιν  "Ευγένι Ονιέγκιν". 1829-1830)