Μαρίνα Τσβετάγιεβα (μετάφραση-απόδοση: Ranele)

1. Το παράπονο

Ιππόλυτε! Πόνε άλυτε! Πόθε αχαλίνωτε!

Με φλογίζεις… με ακούσιο των παρειών τ΄άναμμα …

Τι σκληρή βάσανος κρύβεται

Και μόνο στου Ιππόλυτου το όνομα!

Σαν μια αχόρταγη θάλασσα τέρψης

Που σκάει αφρίζοντας στο γρανιτένιο βράχο.

Κοχλάζω στου Ιππόλυτου τη σκέψη!

Τον επικαλούμαι μες στο παραλήρημα μέθης!

Τα χέρια ως τον ώμο θα μπήξω μες στο χώμα!

Με τα δόντια θα κάνω το χαλίκι σκόνη!...

Μαζί μονάχα να πλαγιάσουμε με της χαράς το κλάμα!

Το μυαλό μου - όλο φλόγα όσο είμαι μόνη …

Όπως μπουκώνει τη μύτη και το στόμα η σκόνη

Του Ερκολάνο… Πνίγομαι … Σβήνω… Αποκάμω…

Ιππόλυτε, τούτο είναι χειρότερο κι απ΄το πριόνι!

Τούτο είναι πιο καυτό κι από τη στάχτη με την άμμο!

Είναι σαν τον οίστρο για την πληγή που χάσκει…

Όταν εκείνος σε καταδιώκει κατά πόδας…

Είναι σαν τον καλπασμό με την πληγή που πάσχει

Της αφηνιασμένης φοράδας!

Ιππόλυτε! Κρύψε με από τις αποφράδες!

Μες στις στάχτες σάμπως στον τάφο.

Υπάρχει ο παράδεισος και για φοράδες:     

Σφαγείο! Να γλιτώσω από τον αβάσταχτο πόνο!

Ιππόλυτε! Κυρίευσέ εμέ εν μια νυκτί!

Αλλιώς μες στο καυτό αυλάκι του στήθους 

Αντί για του Ιππόλυτου γλυκόστομου φιλί

θα νιώθω των Αρπυιών τσιμπήματα του ράμφους!

Ιππόλυτε! Ξεδίψασέ με, γλυκόστομο παιδί!

Γιε ή παραγιέ; Θύμα ή συνεργέ σε πλήξη!

Πατώ τη λάβα αντί για δροσερό σκαλί!     

- Ο Όλυμπος με τα καμώματά μου λες να φρίξει;

Ολύμπιοι;! –Τους πλάθουμε εμείς, χαζέ!

Των θεών το βλέμμα είναι νυσταγμένο και νωθρό!

Ιππόλυτε! Μέσα από τον πέπλο ψηλάφισέ με!

Το ρούχο σαν σάβανο τυλίγει το σώμα μου νεκρό!

Ιππόλυτε, Ιππόλυτε, ανάστησέ με…

7 Μαρτίου, 1923 (Μετάφραση –απόδοση: 8 Μαρτίου, 2018)

2. Το γράμμα

Προς Ιππόλυτο από βασίλισσα Φαίδρα, μητριά, επιστολή.

Στο καπριτσιόζικο αγοράκι, η ομορφιά του οποίου σαν μαλακό κερί

Που στη θέα του Φοίβου και της Φαίδρας τρέπεται σε άτακτη φυγή …

Ιδού προς τον Ιππόλυτο από τη Φαίδρα: των απαλών χειλέων οι στεναγμοί.

Ξεδίψασε μου την ψυχή! (Αδύνατον δίχως να αγγίξεις τα χείλη

Να ξεδιψάσεις την ψυχή!) Αδύνατον, αγγίζοντας τα χείλη,

Να μην αγγίξεις την Ψυχή, μια φτερωτή θεά φωλιάζουσα στα χείλη…

Ξεδίψασε μου την ψυχή ξεδιψώντας μου τα χείλη.

Ιππόλυτε, έχω εξαντληθεί…  Ιερόδουλες και ιέρειες - ντροπή!

Δεν είναι η λαγνεία μονάχα που μ΄έλκει ακαταμάχητα σε σένα! Απλά

μονάχα είν΄ τα λόγια και τα χέρια… Πίσω από χειλέων και χεριών την αναρριγή

Κρύβεται ένα μέγα μυστικό σφραγισμένο με το δείκτη του χεριού στα χείλη απά.

Συγχώρα με, παρθένε! έφηβε! αναβάτη! Των απολαύσεων  

παθιασμένε αρνητή!  –Ούτε η λαγνεία! Ούτε της ερωτικής κλίνης η παραξενιά!

Αλλά η ξελογιάστρα η Ψυχή! Εκείνης είναι η παρηγοριά  

Να ακούω του Ιππολύτου τα γλυκόλογα με την κομμένη μου ανάσα!

-Μου λες «Ντροπή!» - Μου τέλειωσαν κι αυτές! Μοιράσου την τελευταία μου λαχτάρα!

Με΄χουν παρασύρει τ΄αλογάρια στο χείλος του γκρεμού να τσακιστώ σε κατηφόρα -

Είμαι αναβάτιδα κι εγώ! Και έτσι απ΄του στήθους μου τα ύψη ορμώ με ύστατη λαχτάρα, 

Απ΄τους μοιραίους δίδυμους λοφίσκους μες στην άβυσσο του στέρνου σου με φόρα!

(Ή μήπως του δικού μου τελικά;!)

–  Μη χρονοτριβείς στιγμή! Πιο τολμηρά!

Με της σκοτεινής καρδιάς κερί  -  πιο τρυφερά!

απ΄ ό, τι να σκαλίζεις τα ορνιθοσκαλίσματα με τη γραφίδα 

πάνω στου μαθητή την κερωμένη πινακίδα …

Ω, μην αντιστέκεσαι κι άσε του Ιππόλυτου το μυστικό

να το διαβάσει με το αχόρταγό της στόμα,

η δική σου Φαίδρα…

11 Μαρτίου, 1923  (Μετάφραση –απόδοση: 10 Μαρτίου, 2018)