Προοίμιο στο "Ρουσλάν & Λουδμήλα" του Αλεξάντρ Πούσκιν (απόδοση-μτφρ: Ranele)

Στης θαλάσσης το μυχό
ορθώνεται μια δρυς γερή,

απάνω στον κορμό της στιβαρό

κρέμεται η άλυσος χρυσή:

ολημερίς και ολονυχτίς

ένας αίλουρος σοφός

απάνω στην άλυσο χρυσή

βαδίζει κυκλικώς,

δεξιά πηγαίνει -

ένα άσμα αρχινά,

ζερβά πηγαίνει -

ένα μύθο ξεκινά.

Θάματα λογής λογής

συναντάς εκεί:

γυρίζουν ολημερίς

του δάσους τα στοιχειά,

μια γοργόνα-καλλονή

κάθεται απάνω στα κλαδιά,

εκεί σε άβατες ατραπούς   

θωράς αλλόκοτα αχνάρια,

μιαν καλύβα βαστά της κότας πους

δίχως παραθύρια και πορτάρια,

τα πέρα δάση βρίθουν ξωτικά,

εκεί σαν πέσει κύμα την αυγή

στην άδεια, αμμουδερή ακτή

τριάντα παλικάρια όλο λεβεντιά

ένας πίσω απ΄ τον άλλον με τη σειρά

βγαίνουν απ΄τα γάργαρα νερά

μ΄έναν θειό θαλασσινό για αρχηγό,

ένας πρίγκηψ ρωμαλέος καθοδόν

αιχμαλωτίζει έναν τσάρο τρομερό

ενώπιον όλου του λαού αναφανδόν,

ψηλά στα σύννεφα πλανάρει

πάνω απ΄τα δάση και πελάγη  

ένας δαίμων βαστώντας ένα παλικάρι,

μιαν βασιλοπούλα την τρώει το μαράζι

να κάθεται στο θεοσκότεινο κελί,

εκεί ο γκρίζος λύκος την παρηγορεί,

στο γουδί που πάει μόνο του δεξιά ζερβά

ταξίδια κάνει η μάγισσα Γιαγκά,

πέρα ο Καστσέι που δεν έχει πεθαμό

στενάζει πάνω απ΄το θησαυρό,

το πνεύμα ρούσικο εκεί κρατεί…

μυρίζει Ρούσια εκεί!

Είχα πάει κι εγώ εκεί

να πιω γλυκόπιοτο κρασί,                             

τωόντι βρήκα δρυν κοντά σ΄ακτή

καθόμουν κάτω απ΄τη δρυν αυτή

και άκουγα τον αίλουρο σοφό

να μ΄αραδιάζει των μύθων θησαυρό.