Προοίμιο στο "Ρουσλάν & Λουδμήλα" του Αλεξάντρ Πούσκιν (απόδοση-μτφρ: Ranele)

Στης θαλάσσης το μυχό
ορθώνεται μια δρυς γερή,

απάνω στον κορμό της στιβαρό

κρέμεται η άλυσος χρυσή:

ολημερίς και ολονυχτίς

ένας αίλουρος σοφός

απάνω στην άλυσο χρυσή

βαδίζει κυκλικώς,

δεξιά πηγαίνει -

ένα άσμα αρχινά,

ζερβά πηγαίνει -

έναν μύθο ξεκινά.

Θάματα λογής λογής

συναντάς εκεί:

γυρίζουν ολημερίς

του δάσους τα στοιχειά,

μια γοργόνα-καλλονή

κάθεται απάνω στα κλαδιά,

εκεί σε άβατες ατραπούς   

θωράς αλλόκοτα αχνάρια,

μιαν καλύβα βαστά της κότας ο πους

με δίχως παραθύρια και πορτάρια,

τα πέρα δάση βρίθουν ξωτικά,

εκεί σαν πέσει κύμα την αυγή

στην άδεια, αμμουδερή ακτή

τριάντα παλικάρια όλο λεβεντιά

ένας πίσω απ΄ τον άλλον με τη σειρά

βγαίνουν απ΄τα γάργαρα νερά

μ΄έναν θειό θαλασσινό για αρχηγό,

ένας πρίγκηψ ρωμαλέος καθοδόν

αιχμαλωτίζει έναν τσάρο τρομερό

ενώπιον όλου του λαού αναφανδόν,

ψηλά στα σύννεφα πλανάρει

πάνω απ΄τα δάση και τα πελάγη  

ένας δαίμων βαστώντας ένα παλικάρι,

μιαν βασιλοπούλα την τρώει το μαράζι

να κάθεται στο θεοσκότεινο κελί,

εκεί ο γκρίζος λύκος την παρηγορεί,

στο γουδί που πάει μόνο του δεξιά ζερβά

ταξίδια κάνει η μάγισσα Γιαγκά,

πέρα ο Καστσέι που δεν έχει πεθαμό

στενάζει πάνω απ΄το θησαυρό,

το πνεύμα ρούσικο εκεί κρατεί…

μυρίζει Ρούσια εκεί!

Είχα πάει κι εγώ εκεί

να πιω γλυκόπιοτο κρασί,                             

τωόντι βρήκα μια δρυν κοντά σ΄ακτή

καθόμουν κάτω απ΄τη δρυν αυτή

και άκουγα τον αίλουρο σοφό

να μ΄αραδιάζει των μύθων τον θησαυρό.