Η παλατένια σοφίτα!.., Μαρίνα Τσβετάγιεβα (μτφρ.-απόδοση: Ranele)

Κοτζάμ παλατάρα, η δική μου παλατένια σοφίτα!

Κοπιάστε λοιπόν. Προσοχή - χαρτομάνι, το κάθε χαρτί εν δυνάμει σαΐτα…

Ελάτε και δώστε το χέρι! – Τραβάτε λιγάκι δεξιά, -

εδώ απ΄τη στέγη που μπάζει, υπάρχουν νερά.

Και τώρα θαυμάστε αφού βολευτείτε ψηλά στο σεντούκι

τι σόι υφαντά της Φλάνδρας μου΄πλεξε των αραχνών το μπουλούκι.

Λοιπόν, αγνοήστε εκείνους που σπέρνουν ιδέες και τρέλες

πως μία γυναίκα μπορεί να υπάρξει με δίχως δαντέλες!

Ορίστε σοφίτας θαυμάτων μια λίστα ατέρμων

μας επισκέπτονται δω και ο δαίμων και πλήθη αγγέλων

και κείνος, ο πιo κορυφαίος απ΄την ίδια παρέα, 

αφού από τα ουράνια στη στέγη – απόσταση - μία ιδέα!

Τα τέκνα μου - δύο πριγκίπισσες στέγης σαθρής,

μαζί με την εύθυμη Μούσα επί κεφαλής, -

καθώς σας ζεσταίνω το δείπνο φτωχό, ο θεός να το κάνει φαΐ προκοπής,

θα σας ξεναγήσουν μες στο δικό μου βασίλειο ποιητικής.

-Και τι αν τελειώσουν τα ξύλα για σόμπα; - Σιγά τα ωά!

Διαθέτει καθείς ποιητής για απόθεμα έναν τορβά

με πύρινα λόγια που κάνουν την ίδια δουλειά!
Εφέτος ιδίως σιγά μην σκεφτώ τον χιονιά…

Ανέκαθεν είναι σκληρό το ψωμί του αηδονιού-ποιητάρη

και λίγο μας νοιάζει η Μόσχα που κόκκινα τώρα γουστάρει!

Κοιτάχτε τριγύρω : απ΄άκρη σε άκρη –

το χρώμα της Μόσχας - παντού ουρανί σαν το δάκρυ!

Παρ΄όλα αυτά αν εκείνον κλονίσει με άλλες στερήσεις βαθιά

η χολεριασμένη ετούτη του δεκαεννιά η χρονιά, -

Τι άλλο; - Και πάλι θα ζήσουμε με δίχως ψωμιά!

Αφού απ΄τη στέγη ως άστρα - απόσταση - μόλις μικρή δρασκελιά!

Οχτώβρης, 1919