Μαρίνα Τβετάγιεβα, μτφρ. - απόδοση : Ρανελέ

Μ΄αρέσει πού εσείς δεν ύποφέρετέ ξαιτίας μού ερώτικά  

Μ΄αρέσει πού ούτε ΄γώ ξαιτίας σάς δεν ύποφέρω πιά 

Και πού ποτέ δε πρόκειταί να αίωρηθούμε από έρωτά μας στόν αιθέρα 

Αφήνοντάς τα βάρη μάς  και τήν υδρόγειο σφαίρα 

Μ΄αρέσει πού μπορώ να ζώ και δίχως κόμπλιμέντα,  

Και δίχως νά προσέχω την κάθε μού κουβέντα 

Να μήν ανάψοκόκκινίζω από κάθε σκίρτημά στα ξάφνικά  

Αγγίζοντάς τυχαία τό μανίκι σάς ΄λαφρά. 

Μ΄αρέσει κιόλας ότι στα μάτια μού μπροστά 

Χαϊδεύετέ με δίχως δίσταγμό μιαν άλλη 

Και ούτε στέλνετέ εμένα στής κολάσεώς πυρά  

Γιατί σε άλλονά χαρίζω τά δικά μου κάλλη. 

Και πώς, γλυκέ μου, τ ΄όνομά μου τό ωραίο   

Δεν τό μνημονεύετε ποτέ επί ματαίω 

Και ότι μές στης εκκλησιάς τήν ησυχία  

Ποτέ δε θά μας ψάλλουν τό χορό του Ήσαϊα!  

Σας εύγνωμονώ γιατί με άγαπάτε τόσο ενδόμυχα κι τρύφερά! –  

Που ούτε ο ίδιος το ύποψιάζεστέ καλά καλά, 

Για ύπνο μού ατάραχά γλυκό  

Για σπάνιες σύναντήσεις μάς το δείλινό  

Για τίς ανύπαρκτές μας βόλτες μέ φεγγάρι, 

Με ήλιό που δέν θα μάς θερμαίνει ώς ζευγάρι,- 

Γιατί δεν ύποφέρετέ – τι κρίμα! – ξαιτίας μού ερώτικά, 

Μα ούτε γώ – τι κρίμα! –  ξαιτίας σάς δεν ύποφέρω πιά!