Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι,
"Για την ουσία της αγάπης, γράμμα στο σύντροφο Καστρόφ απ΄το Παρίσι"
μτφρ.-απόδοση Ρανελέ
Σύντροφε Καστρόφ,
σας ζητώ
χωρίς περιστροφές
να με συμπαθάτε με γνωστή
για σας μεγαλοψυχία
που ένα μέρος
προβλεπόμενες στροφές
για του Παρισιού
την ειδησεογραφία
θα σπαταλήσω
για τη
λυρική ποίηση.
Φανταστείτε:
στη σάλα μπαίνει μια
καλλονή
με πέρλες
σε γουναρικά
τυλιγμένη πατόκορφα με οίηση.
Την παίρνω κατά μέρος
να της πω όλο θάμβος και πάθος: -
- άραγε σωστά της μίλησα
ή λάθος; -
Συντρόφισσα, είμαι -
απ΄τη Ρωσία,
με γνωρίζουν οι πάντες εκεί,
στην ζωή μου
έχω συναναστραφεί
με πάμπολλες καλλονές
έχω συναντηθεί
με ντίβες πολλές .
Οι κοπελιές
αγαπούν τους ποιητές.
Κι είμαι δεινός
στις ρητορείες,
ξέρω να παίρνω τα μυαλά
με
τις γητειές -
φτάνει να ακούσετε
δικές μου στιχοπλοκίες.
Δε με δελεάζουν
τα φτηνά ρομάντζα
με συναισθήματα
ρηχά.
Έχω ερωτοχτυπηθεί για πάντα –
δεν μπορώ να περπατήσω
καλά
καλά.
Η αγάπη για μένα
δεν ισούται
με γαμήλια τελετή:
αν έπαψες ν΄αγαπάς –
τράβα στο
καλό
Εγώ, συντρόφισσα,
δε δίνω
δεκάρα τσακιστή
για του Ησαΐα
το χορό.
Τι νόημα να σας τα΄ξηγώ
σαν πρωτάρης,
Στην μπάντα - τα τερτίπια σας
και
πάλι,
δεν είμαι, δεσποινίς,
κάνας εικοσάρης –
Μα τριαντάρης …
και βάλε.
Η αγάπη
δεν
είναι
σαν κάνα κόχλασμα γερό
ούτε σαν πύρωμα
απ΄τα κάρβουνα καυτά,
μα σαν αυτό
που αναδύεται απ΄το στήθος
–βουνό,
πάνω από
τα
πυκνά σαν τη ζούγκλα μαλλιά.
Το ν΄αγαπάς
–
πάει να πει:
μέχρι
ο ουρανός να γίνει πίσσα
να αγκομαχάς
μες στην αυλή
σχίζοντας ξύλα με λύσσα.
Το ν΄αγαπάς
–
είναι
μες στα σεντόνια σμπαραλιασμένα με της αϋπνίας μαχαίρι
να ξυπνάς
προς τον
Κοπέρνικο νιώθοντας αγιάτρευτη ζήλια
αυτόν,
και όχι το
νόμιμο της Μάρια Ιβάνοβνα ταίρι
θεωρώντας
άτομο άξιο
για αντιζηλία.
Για μας
η αγάπη
δεν είναι παραδεισένια ησυχία,
για μας
η
αγάπη σημαίνει αυτό -
ότι τέθηκε ξανά
σε λειτουργία
της καρδιάς το δυναμό.
Εσείς νά
με τη Μόσχα μου κόψατε
το πάρε δώσε ξαφνικά.
Χρόνια -
Αποστάσεις.
Πώς να
σας τα κάνω
πιο λιανά,
τούτες τις καταστάσεις;
Φώτα- ως τα ουράνια
επά στη
γή…
Στον μπλάβο ουρανό
αστέρια – να
φαν κι οι κότες.
Αν δεν είχα
την τύχη του ποιητή
αστρονόμος
θα γινόμουνα
τότες.
Η πλατεία αντηχεί από ήχους,
πετούν τ΄αμάξια μαύρα
σαν
κοτσύφι,
κάνω βόλτες
και ριμάρω στίχους
μες στο σημειωματάριο
με το μολύβι.
Τ΄αυτοκίνητα μουγκρίζουν
διασχίζοντας
δρόμους
κι όμως δεν με ρίχνουν καταγής.
Άραγε νογάνε
δίχως να σηκώνουν τους ώμους:
ο άνθρωπος είναι
σεβνταλής.
Αναρίθμητες οπτασίες
και ιδέες
με κατακλύζουν
ως τα μπούνια.
Εδώ ακόμη και
οι αρκουδέηδες
θα αποκτούσανε φτερά
αντί μπαστούνια.
Και νά επιτέλους
σε κάποιο
φαγάδικο φτηνό,
όταν δεν είναι πια μπορετό,
απ΄ το λαρύγγι
ως τα άστρα
πετιέται ο λόγος ποιητικός
σάμπως χρυσογέννητος κομήτης λαμπερός.
Απλώνεται
η
ουρά
φαρδιά-πλατιά,
λάμπουν
και
φλέγονται τα δικά της φτερά
ώστε ένα ζευγάρι
ερωτευμένων ν΄αγναντεύει τον ουρανό
απ΄την πέργκολα στολισμένη
με πασχαλιά
και κισσό.
Ώστε να εγείρει,
να οδηγεί,
να προσελκύει ως Ίριδα
κείνους που είναι γκαβοί.
Ώστε τα κεφάλια
του οχτρού
να κόβει σύρριζα
με ουρά
σαν
αστραφτερό σπαθί
Ως τον τελευταίο χτύπο
στα στήθη
λες και περιμένω
σε ραντεβού.
αφουγκράζομαι
αν η αγάπη σκιρτήσει
–
γήινη,
ίδια με ενός ανθρώπου απλού.
Αέρας,
φωτιά,
νερό
ξεχειλίζουν
από μέσα μου με ορμή.
Ποιος να με δαμάσει
μπορεί;
Μπορείτε; Δαμάστε…
Μπρος, κάντε τη δοκιμή….
(1928)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου