Όσιπ Μαντελστάμ, ένα ποίημα για τον Στάλιν (απόδοση-μτφρ. Ρανελέ)

***

Πατώντας στις μύτες ζούμε μες στην ίδια μας τη χώρα,

ακατάληπτοι ψίθυροι τα λόγια μας μοιάζουν τώρα,

Και κει πού βρίσκεις για κάτι μισόλογα κουράγιο -

Θυμάσαι τον ορεσίβιο πίσω απ΄του Κρεμλίνου το φυλάκιο.

Τα δάχτυλά του΄ναι σάματι σκώληκες χοντροί,

και τα λόγια του σάμπως να΄χουνε δεκάδων οκάδων ολκή.

Γελούν τα σκαθαρίσια μουστάκια του παχιά

και οι μπότες του λαμποκοπούν στο φως από μακριά.

Περιστοιχισμένος απ΄τη συμμορία ελεεινών ηγετών,

δέχεται εκδουλεύσεις τούτων των χαμερπών.

Ο ένας κλαψουρίζει, ο άλλος νιαουρίζει, ο παράλλος σφυρά,

μονάχα κείνος αγορεύει και το δάχτυλό του κουνά.

Τα διατάγματα - βροχή, σάμπως πέταλα τα σφυρηλατεί,

καλιγώνει τον κοσμάκη στα αχαμνά,

                                                      στο μάτι,

                                                             στο φρύδι, 

                                                                   στο δόξα πατρί.

Κάθε εκτέλεση για αυτόνανε  - βούτυρο στο ψωμί

Ώστε να κορδώνεται του Οσέτιου το στέρνο φαρδύ.

(Νοέμβριος 1933, Μόσχα)