Γράμμα στην παλιά αγάπη..., του Σεργκέι Γεσένιν
Απόδοση: Ranele

Θυμάστε;

Θα τα θυμάστε όλα:

πως όρθιος στεκόμουν

με την πλάτη μου στον τοίχο σαν προς εκτέλεση φονιάς,

καθώς με βήμα αναστατωμένο μετρούσατε την σάλα

και κάτι απότομες κουβέντες

μου εκσφενδονίζατε ανφάς.

Μου λέγατε:

πρέπει να χωρίσουμε οριστικά,

ότι σας έχει εξαντλήσει η δική μου έκλυτη ζωή,  

ότι είναι ώρα να πάρετε τα πράγματα στα σοβαρά,

ενώ στη μοίρα μου πικρή -

να συνεχίσω την κατρακύλα προς καταστροφή.

Αγαπημένη μου!

Δεν μ΄ αγαπούσατε ποτέ χωρίς φραγμούς.

Δεν ξέρατε πως μες στα πλήθη, σαν το άτι

έτρεχα αλαφιασμένος βγάζοντας αφρούς, 

τιθασευμένος από έναν γενναίο αναβάτη.

Πού να γνωρίζετε εσείς

πως τον δρόμο μου πασχίζοντας να βρω,

είχα χαθεί σ΄ έναν τόπο σαρωμένο από την ταραχή.

Γι΄ αυτό και υποφέρω που να καταλάβω δεν μπορώ

πού ακριβώς μας παρασέρνει των γεγονότων η ροή.

Πρόσωπο με πρόσωπο κοντά

δε βλέπεις καθαρά.

Θωράς το σημαντικό από απόσταση.

Έτσι και κοχλάσουν της θάλασσας νερά,

το πλοίο περιέρχεται σε άθλια κατάσταση.

Η γη μας ταξιδεύει ίδια πλοίο!

Κι όμως κάποιος στις απαρχές καινούριου αιώνα

κυνηγώντας δόξα, τύχη και καινούρια ζωή

στο μάτι του κυκλώνα

την πήγε με δίχως σκέψη περιττή.

Ποιος από μας πιασμένος απ΄ την κουπαστή

δεν έχει ξεράσει βλαστημώντας και πέφτοντας γονυπετής;

Είναι λίγοι αυτοί μ΄ ατσάλινη ψυχή

που στέκουν όρθιοι καταμεσής μιας θαλασσοταραχής.

Τότε κι εγώ

συνοδεία τη φοβερή χλαπαταγή,

με μόνο όπλο την τέχνη του ποιητή

κατέβηκα εις τα αμπάρια στου καραβιού κοιλιά,

μην αντικρίζω άλλο των ανθρώπων ξερατά.

Τ΄αμπάρι κείνο αποδείχτηκε

ένα μεγάλο της Ρωσίας καπηλειό.

και έγειρα επάνω στο ποτήρι πέρα απ΄τ΄ανθρωπομάνι

ώστε χωρίς να σκέφτομαι καθόλου το λαό

να διαλυθώ στου μεθυσιού ντουμάνι.

Αγαπημένη μου!

Εσάς βασάνιζα διαρκώς,

μεγάλη θλίψη μάντευε κανείς

μες στα δικά σας κουρασμένα μάτια:

πως αναφανδόν, σε σας εμπρός

εσπαταλιόμουν στα σκάνδαλα και άσκοπα μασλάτια.

Πού να γνωρίζετε εσείς

πως τον δρόμο μου πασχίζοντας να βρω

είχα χαθεί σ΄έναν τόπο σαρωμένο από την ταραχή.

Γι΄αυτό και υποφέρω που να καταλάβω δεν μπορώ

πού ακριβώς μας παρασέρνει των γεγονότων η ροή.

Περάσαν χρόνια,

δεν είμαι πιτσιρίκος πια.

Είναι πλέον άλλα τα μυαλά που κουβανώ.

Σηκώνοντας στην πρόποση ποτήρι μου ψηλά,

δοξάζω και ευγνωμονώ τον κυβερνήτη-αρχηγό!

Σήμερον ημέρα

τα τρυφερά αισθήματα με πλημμυρούν.

Την θλίψη σας αναπολώ.

Και τώρα εδώ πέρα

πασχίζω να σας εξομολογηθώ

πώς ήμουν, τι απέγινα, σαν τι με θεωρούν!

Αγαπημένη μου!

Σας έχω κάτι θετικό:

έχω αποφύγει την κατρακύλα της ζωής.

Και τώρα για το κράτος σοβιετικό

έχω γίνει ο πιο ένθερμος της Σοβιετίας υποστηρικτής.

Έχω γίνει άλλος,

απ΄αυτόν που ήμουν άλλοτε.

Δε θα σας τυραννούσα τώρα πια,

όπως σας βασάνιζα παλιά. 

Τώρα για την παντιέρα της λευτεριάς

και  της δοξασμένης εργατιάς

είμαι πρόθυμος να φτάσω μέχρι της Μάγχης τα στενά.

Συγγνώμη σας ζητώ...

Γνωρίζω ότι είστε διαφορετική.

Συζείτε μ΄ έναν άντρα ξύπνιο και σοβαρό.

Τι σας χρειάζονται οι δικοί μου προβληματισμοί; 

Δεν με χρειάζεστε και μένα τον ίδιο μήτε λεπτό.

Να ζείτε έτσι,

όπως το άστρο σάς καθοδηγεί,

μες στην ασφάλεια της νέας σας φωλιάς.

Πάντα θα σας έχω μέσα στην ψυχή.

Σας χαιρετώ εις μνήμην της φιλίας μας παλιάς,

δικός σας πάντα, Σεργκέι Γεσένιν.

1924