Αλεξάντρ Πούσκιν < Ένα άκτιστο μνημείο > μτφρ.-απόδοση: Ranele

Exegi monumentum (Οράτιος)

Ανήγειρα στον εαυτό μου ένα άκτιστο μνημείο ες αεί,

σ΄αυτό δεν πρόκειται να χορταριάσει το μονοπάτι του λαού,

ορθώνεται ψηλότερα με την περήφανη του κεφαλή

από την στήλη του Αλεξάντρου που στήθηκε εις μνήμην νίκης επί εχθρού.

Μα όχι, δε θα πεθάνω - η ψυχή μου μέσω της λύρας λατρευτής

θενά ξεφύγει της φθοράς, να ζήσει παραπάνω του σώματος φθαρτού  -

θα με δοξάζουν ώσπου στον κόσμο τούτο έστω και ένας ποιητής

θα ζει συνθέτοντας ποιήματα στο φως του φεγγαριού.

Η φήμη μου θα φτάσει σε κάθε της Ρούσιας αχανούς μικρή γωνιά,

θα ξέρει να με προσφωνεί με όνομα εις τη δική του τη λαλιά

και ο περήφανος απόγονος των Σλάβων, και ο γόνος των Φιλανδών,

και ο πρωτόγονος Τουνγκούς, και ο Καλμίκος, φίλος των στεπών.

Σ΄ αυτό θα είμαι επί μακρόν αγαπητός εις στο λαό

που με τη λύρα μου ξυπνούσα μέσα τους αισθήματα ευγενικά,

που μες στα χρόνια πέτρινα, σκληρά εξύμνησα τη λευτεριά,

καλώντας τον κάθε ρέμπελο να σπλαχνιστούν ωσάν δικό τους αδελφό.

Ω  Μούσα, ας εισακούσεις την έμπνευση  θεϊκή

χωρίς να τρέμεις προσβολές, χωρίς να επιδιώκεις τις τιμές,

να δέχεσαι το ίδιο σκεπτικά τον έπαινο και τη μομφή

και μη λογομαχείς επ΄ουδενί με τους νηπίους και μωρούς ποτές.

1836