Ελεγεία, Αλεξάντρ Πούσκιν (μτφρ.-απόδοση: Ranele)

Το τέλος της νιότης ίδιο με το σχόλασμα μιας ξέφρενης γιορτής

μου μοιάζει με θολούρα κατόπιν της κραιπάλης αμαρτωλής.

Κι όμως η θλίψη για την περασμένη νιότη - σαν το κρασί

όσο πιο παλιό τόσο πιο δυνατό - σταλάζει μέσα στην ψυχή.

Ο δρόμος μου στενεύει προαναγγέλλοντας βάσανα και συμφορές

και στο εξής η θάλασσα ζωής θα φέρει μόνο ταραχές.

Δε θέλω, ω φίλοι, να αποθάνω, θέλω να ζω

για να συλλογιέμαι και να τυραννιέμαι λεπτό-λεπτό.

Το ξέρω θα υπάρξουν ακόμα οι χαρές

ανάμεσα σ΄ έγνοιες, βάσανα και συμφορές:

ενίοτε θα τέρπομαι απολαμβάνοντας την αρμονία,

ενίοτε θα χύνω δάκρυ διαβάζοντας καμιά μυθιστορία

και ίσως ο Έρως επάνω στης ζωής τη δύση

ένα στερνό χαμόγελο εμένα μου χαρίσει.