Άννα Αχμάτοβα, μτφρ.-απόδοση: Ranele

  

Το δειλινό

Στον κήπο οι μουσικές υπό τη διεύθυνση μαέστρου-μάγου

δονούνταν με μιαν απίστευτη της θλίψης ομορφάδα.

Ανέδιδαν της θάλασσας αλμύρα και φρεσκάδα

τα στρείδια στην πιατέλα με τον πάγο.  

Αγγίζοντας του φουστανιού μου το υφάδι,

μου' πε:  "Θα΄μαι φίλος σου πιστός!"

Πόσο αλλιώτικος εναγκαλιασμός

μοιάζει τούτων των χεριών το χάδι.

Όπως θαυμάζουν τις αμαζόνες λυγερές,

όπως χαϊδεύουν τις γάτες ή τα παραδείσια πουλιά...

έτσι γελούσαν τα μάτια του τα τρυφερά

κάτω απ΄ τις βλεφαρίδες χρυσαφιές.

Και των βιολιών η λυπηρή φωνή

ηχούσε μέσα στην υφέρπουσα αχλύ:

"Τον ουρανό να΄φχαριστάς -

που΄σαι επιτέλους μόνη μ΄αυτόν που αγαπάς".

Μάρτιος 1913