Όσιπ Μαντελστάμ, μτφρ.-απόδοση:Ranele
Ένα ποίημα-κραυγή που περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο την επιστροφή του ποιητή από τον τόπο εξορίας και τη σύντομη του παραμονή στην Αγία Πετρούπολη προτού φυλακιστεί και οδηγηθεί σε θάνατο απ΄το σταλινικό καθεστώς.
Έχω γυρίσει στην πόλη μου, γνώριμη μέχρι λυγμών,
μέχρι σπασμών, μέχρι πρησμένων παιδικών (α)μυγδαλών.
Μιας και έχεις γυρίσει στην προκυμαία της πόλης ξανά,
ρούφα το μουρουνέλαιο των φαναριών για να γίνεις καλά,
θυμήσου γοργά τη δεκεμβριανή της πόλης μουντάδα,
όπου στην ζοφερή μαυρίλα έχει προστεθεί η κροκάδα.
Πιτερμπούργκ! Δε θέλω να πεθάνω
ακόμα, τ΄ακούς:
έχεις των τηλεφώνων μου αριθμούς.
Πιτερμπούργκ! Έχω ακόμα τις διευθύνσεις σπιτιών
όπου θα βρω
τις φωνές των νεκρών.
Κρύβομαι σε μιαν σκάλα που οδηγεί στην πίσω αυλή
ενώ στο κροτάφι ένα σκουριασμένο κουδούνι διαρκώς αντηχεί,
οληνύχτα καρτερώ επισκέπτες που θα΄ρθουν ξαφνικά
πίσω απ΄την πόρτα χαρχαλεύοντας της αλυσίδας δεσμά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου