Όσιπ Μαντελστάμ (μτφρ. Ρανελέ)
Τι κρίμα δε θα παραστώ στην «Φαίδρα» ξακουστή…
Τι κρίμα δε θα παραστώ στην «Φαίδρα» ξακουστή
στο θέατρο παλιό με πολλαπλούς εξώστες,
στην γαλαρία υψηλή, εμποτισμένη με καπνό
στο φως κεριών που σιγολιώνουν.
Και, αδιαφορώντας για των ηθοποιών τερτίπια
που δρέπουν το χειροκρότημα των θεατών,
δε θα ακούσω, στρεφόμενος προς την ορχήστρα
τον στίχο αναπτερωμένο με ρίμα ζηλευτή:
-Βαρέως φέρω πια αυτά τα πέπλα…
Ω, θέατρο Ρακίνα! Μια βαριά αυλαία
εμάς χωρίζει απ΄τον κόσμο αλλοτινό,
κυματιζόμενη με τις βαθιές πτυχώσεις
απλώνεται ανάμεσα σε κείνους και σε μας.
Γλιστρούν απ΄τους ώμους τα βαριά ιμάτια,
μέσα απ΄τα βάσανα μεστώνει η ξεψυχισμένη η φωνή.
Και φτάνει ως του θρήνου τον παροξυσμό
ο λόγος πυρακτωμένος από οργή …
Έχω αργήσει εις του Ρακίνα την εορτή…
Αφίσες μισοσκισμένες θροούν και πάλι,
ο αέρας αναδίδει τη φλούδα του πορτοκαλιού
και σάμπως ύστερα από λήθαργο αιώνων,
έχοντας συνέρθει ο διπλανός μου ξάφνου παρατηρεί:
-Με έχει αποτρελάνει η Μελπομένη,
δε θέλω παρά να γαληνεύσω σε τούτη τη ζωή.
Ας φύγουμε λοιπόν όσο οι θεατές-τσακάλια
δεν όρμησαν τη Μούσα να σπαράξουν εν οφθαλμού ριπή!
Και να΄βλεπε ο Έλλην τη δική μας υποκριτική…
1915
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου