Σεργκέι Γιεσένιν σε μτφρ. της Ρανελέ
Δεν λυπάμαι, δεν καλώ, δεν κλαίω,
Όλα σαν αχλής σκορπούν πάν΄απ τις ολόλευκες μηλιές.
Το χρυσάφι της φθοράς φοράω,
Δε θα΄μαι νέος πια σαν χθες.
Δε θα πάλλεσαι σαν πρώτα,
Παγωμένη μου καρδιά,
Κι της σημυδένιας μουσελίνας χώρα
Δε θα με τραβήξει να περιπλανηθώ ξυπολυταριά.
Όλο και πιο αριά, αλήτισσα ψυχή,
Ξυπνάς το πάθος των χειλιών.
Ω νιότη μου χαμένη ανεπιστρεπτί,
Συναισθημάτων πλησμονή κι αδηφαγία των ματιών.
Στις επιθυμίες έχω γίνει φειδωλός πολύ,
Ζωή μου, μπας και σ΄έχω
ονειρευτεί;
Σάμπως καβάλα σ΄άλογο τριανταφυλλί
Πέρασα καλπάζοντας ένα ανοιξιάτικο πρωί.
Όλοι σε τούτον κόσμο είμεθα περαστικοί,
Αθόρυβα τα σφένδαμα φυλλοροούν χαλκό…
Ό, τι εγεννήθη ν΄ανθίσει και να χαθεί
Ας είναι εις τους αιώνες των αιώνων ευλογητό.
1921
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου