Την εποχή του χιονιά, στα μέρη όπου το λιοπύρι είναι πιο
φυσικό,
παρά το κρύο σφοδρό, όπου το οροπέδιο είναι πιο συχνό, παρά
το βουνό,
γεννήθηκε ένα μωρό μες στη σπηλιά για να σώσει λαό:
Χιόνιζε, όπως μόνο στην έρημο μπορεί να χιονίζει τούτον τον
κρύο καιρό.
Όλα του φαίνονταν πελώρια: η κίτρινη πάχνη απ' τα ρουθούνια
βοδιών,
της μάνας το στήθος, οι μορφές των τριών:
των Βαλτασάρ, Γκασπάρ, Μελχιόρ, τα δώρα που' μπασαν μες στη
σπηλιά.
Εκείνο - μόλις μία κουκιδούλα. Μία κουκίδα ήταν και τ΄
αστέρι ψηλά.
Ασκαρδαμυκτί και προσεκτικά, μες΄απ΄τα σύννεφα αραιά,
μακρόθεν εις την σπηλιά το κοιμώμενο μέσ' στη φάτνη μωρό,
μέσ'απ' τα βάθη της οικουμένης απ'την άλλη μεριά,
κοιτούσε το άστρο. Και ήτο του πατρός του το άγρυπνο μάτι
λαμπρό.
24 Δεκεμβρίου 1987
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου