Ιωσήφ Μπρόντσκι

 

Ranele · Ζάρι - Χαβιάρι, Μπρόντσκι

Πάντα έλεγα ότι η μοίρα είναι κάτι σαν ζάρι.

 

Στον Λίφσιτς

 

Πάντα έλεγα ότι η μοίρα είναι κάτι σαν ζάρι.

Ποιος ο λόγος να τρως ψάρι, αν γουστάρεις χαβιάρι;

Ότι στην τέχνη θα επιβληθεί ο γοτθικός ρυθμός,

γιατί δίχως να τρυπά μπορεί να στέκεται ορθός.

Χαζεύω στο παράθυρο μια λεύκα ντυμένη στα λευκά.

Έχω αγαπήσει λίγες. Όμως δυνατά.

 

Πίστευα ότι το δάσος είναι μονάχα ξύλο για φωτιά.

Αν υπάρχει γάμπα ποιος ο λόγος να΄χούμε όλη την κοπελιά;

Ότι το ρώσικο μάτι μπουκωμένο στη σκόνη

κοιτώντας τον οβελίσκο της Εσθονίας θα χαλαρώνει.

Κάθομαι στο παράθυρο. Έχω πλύνει όλα τα πια-

τικά. Ήμουν ευτυχής εδώ και δε θα΄μαι πια.

 

Έγραφα ότι στη λάμπα αντανακλάται ο τρόμος του μωσαϊκού.

Ότι η αγάπη, ως πράξη, στερείται δυναμισμού.

Ότι δεν γνώριζε ο Ευκλείδης πως καταλήγοντας σε κώνο

κάθε πράμα δεν αποκτά μηδέν, μα Χρόνο.

Κάθομαι στο παράθυρο. Τα νιάτα μου αναπολώ.

Πότε χαμογελώ, ποτέ φτύνω με μορφασμό.

 

Το φύλλο διαρρηγνύει το μπουμπούκι έχω πει.

Επίσης ότι ο σπόρος έχοντας πέσει σε άγονη γη

δε θα βλαστήσει και ότι το παράδειγμα του αυνανισμού

είναι λιβάδι με ξέφωτο που βρίσκεται στη Φύση αφ' εαυτού.

Κάθομαι στο παράθυρο κρατώντας γόνατα αγκαλιά

παρέα με τη σκιά μου που είναι άκρως φορτικιά.

 

Το τραγούδι μου δεν έχει ρυθμό,

μα δεν άδεται εν χορώ.

Δεν απορώ πως καμιά για τα λόγια αυτά

δεν μου βάζει γάμπες στους ώμους ψηλά.

Κάθομαι στο σκοτάδι, η θάλασσα αντηχεί

πίσω απ΄την κουρτίνα κυματιστή.

 

Εγώ, πολίτης της Εποχής δεύτερης διαλογής,

με περφάνια αναγνωρίζω ως προϊόν βήτα διαλογής

όλες τις σκέψεις μου και στον μέλλοντα χρόνο

τις χαρίζω ως εμπειρία καταπολέμησης της ασφυξίας με πόνο.

Κάθομαι στο σκοτάδι. Και κείνο δεν είναι λιγότερο πυκνό

μες στο δωμάτιο απ' ο, τι είναι έξω αυτόν τον καιρό.

 

1971 г.