Σκηνή Γ΄

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΦΑΙΔΡΑ, Μαρίνα Τσβετάγιεβα (μετάφραση-απόδοση: Ρανελέ-Ριζίκοβα)

Ranele · Γ Σκηνή, Φαίδρα (μτφρ. Ρανελέ - Ριζίκοβα)

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ  

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

(Στο κατάλυμα του Ιππόλυτου.  

Ο Ιππόλυτος και ο γερο-υπηρέτης του)

 

Υπηρέτης 

Μια σαΐτα σφύριξε σκίζοντας στα δυο τον ουρανό, 

ξάφνου απ΄τα στήθη της ξεπήδησε το αίμα πορφυρό. 

Αυτά, παιδί μου, δεν έχω κάτι άλλο να σου πω. 

 

Ιππόλυτος 

Ξεκίνα πάλι και πες΄το απ΄την αρχή. 

 

Υπηρέτης 

Γύρω της έσμιξε σε φάλαγγα ολάκερος στρατός,  

τραβήξανε το βέλος εχθρικό απ΄το κορμί,  

ποτάμι ανέβλυσε το αίμα απ΄την πληγή … 

Και έμεινε ο γιος δίχως μάνα ορφανός. 

Αυτά λοιπόν,  

έτσι ένα άκαμπτο, χλωρό δεντρί, 

του Θησέα αγέλαστη γυνή, 

του Ιππόλυτου μάνα άμοιρη και ορφανή,  

η Αντιόπη ίσανδρος άφηκε την τελευταία της πνοή, 

παραδίδοντας στον αιθέρα την ψυχή,  

την ομορφιά - στη γη, 

των ματιών το φως - 

στο έρεβος. 

Λοιπόν, αυτά – 

έκλεισαν για πάντα τα χείλη της κόκκινα και δροσερά…  

Τίποτε πια δεν επιθυμώ, 

στο τέλος της ζωής πλησιάζω εγώ. 

Κι όμως όλα τα γνωρίζω και όλα τα γροικώ. 

Κύλησαν δυο επταετίες σαν νερό 

που με το δικό σου τον πατέρα στο πλευρό 

βάδιζε στη μάχη η Αμαζόνα καμαρωτή – 

ενάντια στη δική της τη φυλή, 

ενάντια στη δική της σάρκα πολεμοχαρή  

του μίσανδρου πλήθους κόρη σκληρή - 

ενάντια στον ίδιο τον εαυτό της, στο ασκέρι  

δαχτύλων που πολεμούν το ίδιο τους το χέρι  

απ΄την πρώτη ως τη στερνή στιγμή – 

του μέσου δακτύλου με την παλάμη δυνατή 

μάχη μαινότανε σκληρή. 

Συμπληρώνοντας τρεις χρόνους στης γυναικός πετσί, 

της σκληροτράχηλης φυλής κόρη-καλλονή, 

επιτέλους πρόβαλε στη μάχη πάνοπλη και τρομερή 

τυφλώνοντας όλους με τη λάμψη της τρανή! 

Το κάθε στήθος εκόπη μεμιάς στα δυο  

και η κάθε παράταξη αντήχησε με ένα σπαρακτικό αχό 

βαρύτερο ακόμα και απ΄της αγάπης τον αναστεναγμό. 

Μάχη ανήλεη! Μάχη αιματηρή! 

Σου λέω, ως την τωρινή στιγμή 

νιώθω την πλάτη μου να ριγεί - 

έτσι όπως πολεμούσε με τον πατέρα σου μαζί 

τεντώνοντας της γυναικείας βούλησης χορδή  

στο τόξο, με την καμπύλη τόσο θαυμαστή, 

που την έβλεπαν οι άνθρωποι και οι θεοί 

ως του γυναικείου στήθους μια αιθέρια μορφή. 

Σαν κύμα που χτυπά την κουπαστή, 

μήτε με αγκώνα μήτε με οφθαλμό, 

μα με κάθε φλεβίτσα που πάλλεται με ρυθμό, 

σημάδευε τεντώνοντας ολόκληρο της το κορμί, 

η ίσανδρος – όχι - ισόθεη, με τη φαρέτρα πιο μεστή  

και απ΄της Αμάλθειας το κέρας μαγικό,   

στεκόταν εκεί αγέρωχη και λαμπερή 

κάτω από των εχθρικών σαϊτών βροχή! 

Τραβώντας του τόξου τη χορδή  

ως το στήθος της λιπόσαρκο και στητό 

γινόμενη ένα με το τόξο κυρτό,  

τόσο που τα βέλη φάνταζαν να ξεκινούν ευθύς 

απ΄την καρδιά και όχι απ΄το τέντωμα χορδής. 

Των θανατηφόρων σαϊτών βροχή  

τόσο γοργή, τόσο πυκνή, 

που αντί για πολέμου συμπλοκή   

έμοιαζε με ένα υφαντό απ΄την ασημιά κλωστή. 

Άμα ήταν πλάι στη μαινόμενη κάνα θεριό – 

όχι πιότερα κάνας θεός – σε κείνη τη μάχη τη σφοδρή - 

ακόμα και αυτόν - θα θυμόμασταν ως κάνα δειλό! 

Έτσι μαχόταν στο πλευρό  

του δικού σου πατρός η γυνή 

-προτάσσοντας στα βέλη το στήθος μητρικό –  

γυρνώντας πλάτη στην τρυφηλή ζωή. 

 

Ιππόλυτος 

Για χάρη του πατρός; 

 

Υπηρέτης 

Όχι έδινε μάχη για το γιο, 

η γερακίνα για το νεοσσό 

για του γιου της τη διαδοχή.  

Έπεσε για το γιο της η καλλονή 

για του γιου της την αρχή. 

Για χάριν του παιδιού απαρνήθηκε τη δική της φυλή. 

Για την ενθρόνιση του γιου της στην Αθήνα ιερή 

συντελέσθη της μητέρας η θυσία αγνή. 

 

Ιππόλυτος  

Άτεκνος θα πεθάνω εγώ, 

δεν είναι πρώτη φορά που γι΄αυτό θρηνώ. 

Δε θα συνεχίσω μήτε του Θησέα την ένδοξη γενιά 

κάνοντας να θεριεύσει το δέντρο οικογενειακό 

μήτε της βασίλισσας το τσαγανό  

θα κληροδοτήσω στα δικά μου τα παιδιά. 

Στα χαμένα όποια υπεροχή,  

στα χαμένα και η θυσία της αγνή!   

Μην ετοιμάζοντας το λίκνο στο δικό μου το παιδί 

στους γονείς μου βάζω ταφόπλακα οριστική. 

Μα  για τέλος  φύλαξα το θρήνο, τον πιο τρανό: 

τη χώρα που μοιάζει με την κερήθρα που έχει γεμιστεί  

με το αίμα μητρικό και τον ιδρώτα πατρικό  

την κληρονόμησα εγώ  - 

στα χέρια τίνος γιου θα την κληροδοτήσω εγώ; 

Εσύ που είσαι ορφανός, 

περιφρόνα με που θέ να παραμείνω άτεκνος! 

Είτε μήλο κάτω απ΄τη μηλιά 

και ένας ασήμαντος έναν ασήμαντο γεννά, 

είτε απ΄τη φοράδα καματερή –  

ξάφνου ένας θεός μπορεί να γεννηθεί! 

Εκείνος όμως που δεν έχει παιδιά 

είναι σαν μια αχυρένια μπάλα που κυλά 

αδέσμευτα δεξιά ζερβά. 

 

Υπηρέτης 

Τροπάρι παλιό! 

Ακόμη και ένα βυζανιάρικο απάνω στο θυμό 

δεν πιάνει το βυζί,  

μα άμα πιάσει – το κρατεί! 

Κι εσύ θα το βυζαίνεις το γλυκόπιοτο βυζί  

πιο πειναλέα και απ΄το βυζανιάρικο μωρό - 

Δεν είσαι μήτε πρώτος μήτε τελευταίος που το κακολογεί! 

Όλοι κακολογούσανε, μα τέλος ευλογούσανε το γλυκόπιοτο βυζί – 

θα το κάμνεις κι εσύ, 

Σήμερα ξεσηκώνεσαι απ΄το θυμό,  

αύριο δε θα θες να σηκωθείς απ΄το κρεβάτι συζυγικό, 

Όλοι έφτυναν, μα τέλος το ρουφούσανε το γλυκόπιοτο βυζί – 

θα το κάμνεις κι εσύ- 

Δε θα μείνεις ξοπίσω εσύ…  

Απάνω στο τρυφερό βυζί 

όλου του κόσμου τα στραβά 

σου μοιάζουν πιο υποφερτά! 

 

Ιππόλυτος 

Ούτε κατά διάνοια, μην ελπίζεις σε αυτό! 

Και μόνο τους βοστρύχους των γυναικών μισώ  

όπως εκείνη την όψη των αντρών! 

Η καθεμιά τους είναι αρπακτικό, 

η καθεμιά τους είναι γαλή 

κι εμείς οι ποντικοί για αρπαγή! 

 

Υπηρέτης 

Και εσύ ο ίδιος είσαι ποιος, 

αν όχι της γυναίκας γιος; 

Ιππόλυτος 

Κοίτα ψηλά! 

Της γερακίνας και όχι της γυναικός με οπίσθια παχιά. 

Μα δεν είναι κατανοητό; 

Ο μισογυνισμός είναι η ανάποδη πλευρά 

της μισανδρίας, - πάει χάθηκε η δική μου η γενιά – 

έχω βυζάξει το μίσος αυτό  

μαζί με το γάλα μητρικό. 

 

Παραμάνα 

Σωστά, σακάτη! Σωστά μιλάς! 

Πότης, μοναχός - 

όλα - απ΄το γάλα που ρουφάς. 

Όλα - απ΄ το λευκό. 

Όχι οι θεοί, μα αυτό  

τον κόσμο όλο κυβερνά. 

Το σύμπαν όλο – ένα και μοναδικό, 

τον κόσμο όλο κυβερνά αυτό! 

Τούτο΄δω, αφέντη, αφορά  

μόνο τα δικά σου τα αφτιά – 

ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του να μπει,  

και μες στις τρύπες τους ας χωθούν οι ποντικοί. 

Λέω, κανέναν άλλο τούτο΄δω δεν αφορά,  

παρά μόνο τα δικά σου τα αφτιά. 

Ως φαίνεται δε φτάνει το ένα ζευγάρι, 

να γεννιόντουσαν με πέντε, αχ μακάρι. 

Αυτά που θέλω να σου πω 

δεν αφορούνε το στραβό. 

(Ο υπηρέτης αποσύρεται) 

Γείρε, αφέντη, να σου πω στ΄αφτί: 

Ώριμη η ρόγα, έφτασε η ώρα να κοπεί … 

(επιδίδει την επιστολή στον Ιππόλυτο) 

 

Ιππόλυτος 

(ρίχνοντας μια ματιά στην πινακίδα) 

«Προς Ιππόλυτο – Θησέα γιο - μυστικά».  

Μια λέξη που ηχεί απαίσια στα δικά μου τ΄αφτιά. 

Μυστικό; Του Διός ναός χτίζεται στα φανερά. 

Μόνο το φαρμάκι βράζει στα κρυφά. 

Ακόμη και ένας θησαυρός, αφού παλιώσει αρκετά, 

κουδουνίζοντας κάτω απ΄τα πόδια τη θέση του μας μαρτυρά. 

Ό, τι αγνό και αθώο της ημέρας το φως επιζητά. 

Στην παγίδα δεν θα πιαστείς  

όντας ο ίδιος θηρευτής! 

Στο φως άπλετο, αγνό 

στρώνουν το κρεβάτι νυφικό. 

Ο άλλος σημαδεύει φανερώς - 

άμα είναι αντάξιος εχθρός. 

Μόνο το χταπόδι μοχθηρό 

ζει μες στο θαλάμι σκοτεινό. 

Γίνεται στα φανερά  

ό, τι δεν είναι εκ του πονηρού. 

Ακόμα και ένας τυφλός, άμοιρος του φωτός – 

με ένα νεφέλωμα του οφθαλμού 

φανερώνει την τυφλαμάρα του, 

όπως και ένας μουγκός – 

με μουγκρίσματα την μουγκαμάρα του.  

Σαν τι λογής  

ειν΄τα έγκατα της γης  

τα φανερώνουν τα ριζώματα, 

Σαν τι λογής είν΄ τα ριζώματα 

τα φανερώνουν τα φυλλώματα. 

Ακόμα και στο δάσος σκοτεινό  

κρυφό δε μένει κανένα μυστικό 

Το αθώο αίμα του θύματος μιλά,  

την αλήθεια με θροΐσματα την μαρτυρά.  

-Τούτο΄δω! – 

Ό, τι και να έχει το γράμμα αυτό – 

μάταια κούραζε το χέρι του ο γραφεύς! 

Ο Ιππόλυτος δε διαβάζει μυστικές επιστολές. 

Συντρίβω την πινακίδα στρωμένη με κερί!   

μαζί με το κερί που σκαλίστηκε με της διχόνοιας και έριδας κεντρί   

πάνε όλες οι πλεκτάνες, συνωμοσίες και όλα τα μυστικά   

μαζί τους και η παραμικρή η καταχνιά, 

και όλα όσα μαγειρεύονται δίχως να βγάνουν τον ατμό – 

μιας και δεν εννοούμε το νερό – 

και όλα όσα ψιθυρίζονται στα μουλωχτά  

πίσω απ΄τα παράθυρα τα σφαλιστά  

και όσα δε λέγονται σταράτα και ανοιχτά, 

όλα όσα είναι γλοιώδη, κολλώδη και σιχαμερά – 

Έ, μυστικό, με αυτόν τον τρόπο σε καθιστώ 

τοις πάσι φανερό! 

(Πετώντας την πινακίδα) 

Μακάρι να με άκουγε αυτός 

που τόλμησε να μου γράψει μυστικώς!  

Να έτσι, συντρίβοντας τις πινακίδες –   

ο Ιππόλυτος γράφει τις απαντήσεις.   

 

Η εμφάνιση της Φαίδρας. 

Φαίδρα 

(Σφραγίζοντας με το δάχτυλο το στόμα της) 

Σ-σ-ς… 

Ιππόλυτος 

Μήπως έχω καμιά θερμασιά; 

Από πού και ως πού στα λημέρια μου κρυφά  

ευρέθη μια άγνωστη γυνή! 

Ξυπόλυτη, με λυμένο κάτω το μαλλί…

Ποια είσαι, κυρά;

Βαρέθηκες τη ζωή 

ή ψάχνεις για πληρωμή; 

Ύπαγε, ρώτα εκεί 

που δίνουν περισσότερα για αμοιβή – 

Λαθεύτηκες γυρεύοντας εδώ 

την κλίνη ερωτική!

Δεν είναι κάνα πορνείο σιχαμερό,

μα του κυνηγού κατάλυμα μοναχικό!

 

 

Φαίδρα

Δυο κουβέντες, δυο λόγια να σου πω.

 

Ιππόλυτος

Τα λόγια σας ρέουν μέλι λαχταριστό 

κολλάνε όμως σαν τον ξόβεργας ιξό.

 

Φαίδρα 

Μισή κουβέντα μου αρκεί 

Ακόμα και ένας ήχος, βραχύς πολύ 

ή έστω μια ηχώ αχνή… 

Και μόνο μια ματιά σου μου είναι αρκετή 

ή έστω ένα σήκωμα φρυδιού! 

Για χάρη της θεάς, γεννήματος λευκού αφρού, 

ρίξε μου μια ματιά. 

Δε σου θυμίζει κάτι η δική μου κορμοστασιά; 

Ή είναι σαν να με θωρείς για πρώτη σου φορά; 

Δεν μπορεί όλα επάνω μου, κορμοστασιά, μαλλιά, 

να σου είναι τόσο άγνωστα και αποκρουστικά… 

Τουλάχιστον οι οφθαλμοί … 

 

Ιππόλυτος 

Πού ακούστηκε ένας ίσκιος να με ενοχλεί! 

 

Φαίδρα 

Δεν μπορεί να έχουν ξεθωριάσει τόσο οι οφθαλμοί;  

Αν και το φοβόμουνα πολύ!  

Με κοίταζες, μα δε μ΄βλεπες  – ωσάν τυφλός –  

που δε βλέπει της ημέρας φως… 

Με κοίταζες με αφηρημάδα στα πεταχτά 

σάμπως δε με΄βλεπες μπροστά! 

Η ομορφιά μου ζηλευτή 

σάμπως με ένα σπόγγο έχει σβηστεί, 

κι όμως τα χείλη και τα χαρακτηριστικά  

δεν έχουν παραμορφωθεί απ΄τη συμφορά. 

Ρίξε μου μια ματιά! 

Αλήθεια με θωρείς για πρώτη σου φορά; 

 

Ιππόλυτος 

Μα το θεό, η δική σου μορφή  

δεν μου είναι γνωστή! 

 

Φαίδρα 

Είμαι από ένα νησί,  

απ΄την Κρήτη ξακουστή, 

Δε σου θυμίζω εκείνην την ξένη νεαρά 

που ο πατέρας σου έχοντας χηρέψει στα ξαφνικά… 

 

Ιππόλυτος 

Μητριά! 

Γυναίκα του βασιλιά! 

Μια οπτασία! Ένα παραλήρημα τρελό! 

Ποιος είμαι εγώ 

για να προκαλέσω ταραχή ή προσβολή 

στου Θησέα τη σύζυγο πιστή; 

Φταίει η μνήμη μου που είναι κοντή.

 

Φαίδρα

Μπα τα μάτια σου που ενώ βλέπουν είναι τυφλά

Έτσι δε με είδες μήτε από μακριά 

μήτε από κοντά!

 

Ιππόλυτος 

Η μορφή σου φαντάζει διαφορετική,  

η ώρα νυχτερινή … 

Αχτένιστα είν΄τα μαλλιά, 

δίχως ταινία χρυσαφιά… 

Ασυνήθιστη είναι η επίσκεψη αυτή… 

 

Φαίδρα 

Με τη βοήθεια αρκετή  

έχω επιτέλους αναγνωριστεί. 

 

Ιππόλυτος 

Πώς να διορθώσω το αμάρτημα αυτό;  

Για να΄ρθεις την ώρα τη νυχτερινή  

που ακόμα και η φρουρά έχει πέσει να κοιμηθεί… 

Σίγουρα έχεις κάποιο λόγο σοβαρό 

Για να φτάσεις στου Ιππόλυτου την τρώγλη ταπεινή 

με το βήμα ενός ίσκιου, με την όψη … 

 

Φαίδρα 

…μεθυσμένη και τρελή! 

 

Ιππόλυτος 

Τι σε οδήγησε εδώ; 

 

Φαίδρα 

Μια χαίνουσα πληγή βαριά. 

Αν για την αστοχία σου μετάνιωσες ειλικρινά, 

ορκίσου στα όσα εγώ 

εδώ και τώρα θα απαρνηθώ 

να με ακούσεις με προσοχή 

με δίχως καθόλου διακοπή.   

 

Ιππόλυτος 

Ως γιος σου δίνω το λόγο της τιμής! 

 

Φαίδρα 

Να΄μαστε πιο ακριβείς 

το λόγο του ανδρός θα εννοείς! 

 

Ιππόλυτος 

Εννοείται πως όχι της γυναικός! 

 

Φαίδρα 

Δώσε το λόγο του ανδρός! 

Και μην το αρνηθείς σαν κάποιος αλαζόνας. 

 

Ιππόλυτος 

Έχεις το λόγο του γιου της Αμαζόνας. 

 

Φαίδρα 

Εσείς, επάνω, το ακούσατε αυτό; 

 

Ιππόλυτος 

Βασίλισσα, αρκεί που το΄πα εγώ. 

Με απόλυτη σιωπή και σεβασμό 

όλος αφτιά σ΄ακούω, εγώ. 

 

Φαίδρα 

Στην αρχή ήτο μονάχα μια ματιά. 

Σε μια απόκρημνη πλαγιά 

μ΄φεραν τα βήματα γοργά. 

Λάθος: υπήρχε ένας θάμνος της μυρτιάς –  

τα λόγια μου μπερδεύω σαν ένα μαθητούδι της συμφοράς!- 

Στην αρχή ακούστηκαν των κυνηγών σαλπίσματα, 

ύστερα του δάσους τα θροΐσματα –  

μετά των ποτηριών χαλκών τσουγκρίσματα! 

Αλλά πριν απ΄όλα μια γλυκιά λαλιά από τα χείλη αθέατα! 

Ύστερα ήτο ένας θάμνος, των κλαδιών τριξίματα.  

Μεριάζοντας με τα χέρια μου το θάμνο αψηλό–  

σαν ένας χαμένος μπεκρούλιακας χάνω του λόγου τον ειρμό! – 

Στην αρχή ακουγόταν ο χτύπος της καρδιάς, 

πριν το θάμνο, 

               πριν τη σάλπιγγα,   

                                      πριν απ΄όλ΄αυτά – 

ένα σκίρτημα ξαφνικό, 

λες και αντάμωσα κάποιον θεό, 

ένα λαχάνιασμα κοφτό, 

λες και ένα βράχο πολύ τρανό… 

- το μετακύλησα αλλού!  

– στην αρχή ήσουν΄συ παντού, 

μες στον ήχο του σαλπίσματος,  

                                               του χαλκού, 

                                                           του θροΐσματος γλυκού … 

 

Ιππόλυτος 

Μήπως έχεις χάσει τα λογικά…  

 

Φαίδρα 

Ήσουν΄συ πίσω απ΄τα κλαδιά, 

Ήσουν΄συ στα μάτια μου μπροστά, 

Ήσουν΄συ, γι΄αυτό  

χαλάλι όλες οι θυσίες που΄κανα για σένα ως εδώ… 

 

Ιππόλυτος 

…Ήσουν΄σύ – μα τότε παραληρώ εγώ. 

 

Φαίδρα 

Ζητήματα ζωής θανάτου δεν γράφουν σε επιστολή 

- τα ψιθυρίζουν στο αφτί! 

 

Ιππόλυτος 

Μήπως δεν άκουσα καλά; 

 

Φαίδρα 

Για σένα με ανέθρεψαν της Κρήτης τα δάση τα πυκνά! 

 

Ιππόλυτος  

Θες να πεις;… Εσύ;… 

 

Φαίδρα 

Αγαπημένε μου, ακριβώς αυτό και εννοώ!  

Ενώ με άλλους είμαι απόρθητη, ψυχρή! 

Εσένα σε φυλάω σα μαργαριτάρι ακριβό 

στα φυλλοκάρδια τυλιγμένο, βαθιά κρυμμένο στην ψυχή…    

 

Ιππόλυτος 

Τι ήθελα και έδωσα το λόγο της τιμής! 

 

Φαίδρα 

Πιο γλυκά και απ΄το πρωτότοκο παιδί 

σε φέρω μες στα σπλάχνα μου κρυφά… 

 

Ιππόλυτος 

Τι ήθελα και έδωσα το λόγο σαν παιδί! 

 

Φαίδρα 

Έτσι κι αλλιώς είμαι νεκρή –  

για τούτο δεν υπάρχει καμιά ντροπή! 

Αχ, αστέρια λαμπερά! 

 

Ιππόλυτος 

Τις ουράνιες τρύπες εννοείς!; 

 

Φαίδρα 

Βουνό μου αψηλό! 

Δεντρί μου λυγερό!  

Κεφάλι μου σγουρό! 

 

Ιππόλυτος 

Αχτένιστο θες να πεις! 

 

Φαίδρα 

Κατάλαβέ με, την τρελή! 

Ζηλεύω που ακουμπάς τα δέρματα τα μαλακά  

που στρώνουν τη δική σου τη σπηλιά. 

Πλάι της υπήρχε ένα δεντρί 

που σε διαβάτες χάριζε απλόχερα τη σκιά. 

Το έκαμνα, η δόλια, να καεί  

Από απελπισία και νταλκά.  

Με κάθε μου αναστεναγμό 

καιγόταν και από ένα φυλλαράκι του χλωρό, - 

ενώ από τις παρειές χανόταν το χρώμα ζωηρό: 

δεν ξέρω αν το εννοείς! 

Όσοι οι αναστεναγμοί –  

τόσα πεσμένα φύλλα καταγής! 

Δεν καίγονταν απλά  

τα φύλλα τα χλωρά  

μαζί τους μια ολάκερη ζωή  

μαράζωνε σιγά-σιγά! 

Όσα πεσμένα φύλλα καταγής! 

Τόσοι και οι αναστεναγμοί:  

και η ανάσα μου καυτή 

που κάθε τόσο κόντευε να μου κοπεί… 

Ηλιοστάλαχτη εγώ; Πού χάθηκε η λάμψη μου αστραφτερή; 

Έγινα του ίσκιου σκιά χλωμή! 

Ξεθώριασε όλη μου η ομορφιά  

στου Ιππολύτου περήφανου στρωμνή. 

Πέτυχες τη δική μου την καρδιά 

δίχως να σημαδεύεις πουθενά.  

Θα γελάσει και ο κάθε νιος: 

με βρήκε ο χτύπος της σαΐτας σου θανατερός  

δίχως να τοξεύεις πουθενά. 

Και όμως υπό τη σκέπη συζυγική 

η νύχτα θα μου φαινότανε μικρή. 

Μαζί σου η νύχτα θα πέρναγε σαν αστραπή! 

Τι χαΐρι να ξυπνάς και πάλι το πρωί,  

και ύστερα να ακολουθεί μια μέρα βαρετή. 

Έναν ύπνο αιώνιο οραματίζομαι εγώ – 

όχι έναν της νύχτας, μα τον παντοτινό, 

ατέρμονο, - κι ας ακούσουμε το θρήνο γοερό! - 

ήδη έχει ετοιμαστεί  

το μέρος όπου θα πλαγιάσουμε μαζί, 

όπου δεν υπάρχουν μήτε οι μητριές  

μήτε και οι παραγιοί, 

μήτε των γονέων οι πειρασμοί 

που βαραίνουν τα παιδιά, 

μήτε και οι γαμπροί  

με τα ψαρά μαλλιά, 

μήτε οι γυναίκες τρίτες στη σειρά… 

Μονάχα μια φορά 

πες το δυνατά! 

Πάνω στην προσμονή 

έχω ολοσχερώς καεί! 

Όσο έχουμε χέρια για αγκαλιά! 

Όσο έχουμε χείλια για φιλιά! 

Όσο έχουμε μάτια για θώρι και θωριά 

δε θα μιλάμε πια! 

Μια λέξη μόνο, πες τη δυνατά! 

 

Ιππόλυτος 

Οχιά!