Ο ορισμός της ποίησης, Ιωσήφ Μπρόντσκι

Εις μνήμην του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
(μετάφραση - απόδοση: Ρανελένα)

Υπάρχει κάτι σαν θρύλος
που ήθελε τον Λόρκα πριν την εκτέλεσή του να παρατηρεί
πώς πάνω απ' τα κεφάλια των στρατιωτών αναδυόταν
ο ήλιος. Και τάχα εκείνος τότε είχε αναφωνήσει:
"Κι όμως ο ήλιος ανατέλλει..."                            Ίσως κι να ήταν η αρχή ενός καινούργιου ποιήματος.

Το να χαράζεις στη μνήμη σου τη θέα
απ' τα παράθυρα στα δωμάτια των γυναικών,
απ' τα παράθυρα των συγγενικών σπιτιών,
απ' τα παράθυρα στα γραφεία των συνεργατών.
Το να χαράζεις στη μνήμη σου τα τοπία
πέρα απ' τους τάφους των ομοϊδεατών.

Το να χαράζεις στη μνήμη σου
πόσο αργά πέφτει το χιόνι
την ώρα που σε καλούν για έρωτες.
Το να χαράζεις στη μνήμη σου τον ουρανό
που κείτεται πάνω στη βρεμμένη άσφαλτο,
την ώρα που σου θυμίζουν την αγάπη σου για τον πλησίον.
Το να χαράζεις στη μνήμη σου
πώς οι θολές στάλες βροχής που κυλούν στα τζάμια
παραμορφώνουν τις αναλογίες των κτιρίων,
την ώρα που σε νουθετούν.
Το να χαράζεις στη μνήμη σου
πώς πάνω απ' την αφιλόξενη γη
απλώνει τα ίσια του μπράτσα
ο σταυρός.

Τη νύχτα με τη φεγγαράδα
το να χαράζεις στη μνήμη σου τον μακρύ ίσκιο
που ρίχνει ένα δέντρο ή ένας άνθρωπος.
Την νύχτα με τη φεγγαράδα
το να χαράζεις στη μνήμη σου τα μολυβένια κύματα του ποταμού
που γυαλίζουν σάμπως οι πτυχώσεις ενός πολυφορεμένου παντελονιού.
Και την ώρα της χαραυγής
το να χαράζεις στη μνήμη σου την άσπρη στράτα
απ' την οποία έρχονται οι άντρες της φρουράς
κι ακόμη το να χαράζεις στη μνήμη σου
πώς ανατέλλει ο ήλιος
πάνω απ' τους σβέρκους των εκτελεστών σου.

1959