Πλήξη / Spleen Μποντλέρ, ελεύθερη απόδοση: Ρανελένα Είμαι κάτι σαν ένας βασιλιάς σε χώρα βροχερή, Πλούσιος μ' ανήμπορος, νέος μα γέρος στην ψυχή, Που σκυλοβαρέθηκε τις κολακείες των αυλικών, Που μπούχτισε απ' τα παιχνίδια των σκυλιών, Μήτε με γεράκια, μήτε με λαγονικά, δεν ευχαριστιέται πια να κυνηγά, Μήτε να χαζεύει απ' τον εξώστη τον κοσμάκη του να ξεψυχά. Ακόμα και του αγαπημένου του αοιδού η ωδή Δεν τραβά τούτου του αρρώστου την προσοχή. Την κλίνη του στολισμένη με κρίνα, την έκανε να μοιάσει σε μνήμα. Και οι κυρίες που όλους τους πρίγκηπες τους βλέπουν ως αποπλάνησης θύμα, Δεν ξέρουν τι άλλο να φορέσουν χαριτωμένο, Να σαγηνεύσουν τον πρίγκιπα σκελετωμένο. Και ο μάγος που μπορεί να του φτιάξει μαλάματα, αδυνατεί Να εξαγάγει την σαπίλα απ' το δικό του κορμί. Μήτε τα λουτρά αίματος που μας είχαν λανσάρει οι Ρωμαίοι Και τα εφάρμοζαν οι γηραλέοι, Δεν κατάφεραν να δώσουν ζωή σε τούτον τον ζωντανό-νεκρό Που για αίμα έχει τον σάπιο της Λήθης τον ποταμό.
Αναρτήσεις
Εσύ κι Εσείς, Α Σ. Πούσκιν, μτφρ. - απόδοση Ρανελένα Αντί για ένα ψυχρό "εσείς" ένα εγκάρδιο "εσύ" Εκείνη είπε εκ παραδρομής Και ξύπνησε όλα τα όνειρα πανευτυχή Θαμμένα στα βάθη της ερωτευμένης μου ψυχής Μπρος της στέκομαι και ο νους μου τρέχει, Από πάνω της τα μάτια να πάρω δεν μπορώ. Αναφανδόν της λέω πόσο χάρη έχει Και από μέσα σκέφτομαι: πώς σε αγαπώ! 1828. Εσύ κι Εσείς, Α Σ. Πούσκιν, μτφρ. - απόδοση Ρανελένα Αντί για ένα ψυχρό "εσείς" ένα εγκάρδιο "εσύ" Εκείνη είπε εκ παραδρομής Και ξύπνησε όλα τα όνειρα πανευτυχή Θαμμένα στα βάθη της ερωτευμένης μου ψυχής. Μπρος της στέκομαι, ω σκέψεις μου πού τρέχετε! Τα μάτια από πάνω της να πάρω αδυνατώ. Αναφανδόν της λέω: πόσο χάρη εσείς έχετε Και από μέσα σκέφτομαι: πόσο πολύ σε αγαπώ! 1828.
Ο ορισμός της ποίησης , Ιωσήφ Μπρόντσκι Εις μνήμην του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (μετάφραση - απόδοση: Ρανελένα) Υπάρχει κάτι σαν θρύλος που ήθελε τον Λόρκα πριν την εκτέλεσή του να παρατηρεί πώς πάνω απ' τα κεφάλια των στρατιωτών αναδυόταν ο ήλιος. Και τάχα εκείνος τότε είχε αναφωνήσει: "Κι όμως ο ήλιος ανατέλλει..." Ίσως κι να ήταν η αρχή ενός καινούργιου ποιήματος. Το να χαράζεις στη μνήμη σου τη θέα απ' τα παράθυρα στα δωμάτια των γυναικών, απ' τα παράθυρα των συγγενικών σπιτιών, απ' τα παράθυρα στα γραφεία των συνεργατών. Το να χαράζεις στη μνήμη σου τα τοπία πέρα απ' τους τάφους των ομοϊδεατών. Το να χαράζεις στη μνήμη σου πόσο αργά πέφτει το χιόνι την ώρα που σε καλούν για έρωτες. Το να χαράζεις στη μνήμη σου τον ουρανό που κείτεται πάνω στη βρεμμένη άσφαλτο, την ώρα που σου θυμίζουν την αγάπη σου για ...
Ranele · Άννα Αχμάτοβα, Μα Εγώ Δε Θέλω, Απόδοση - Ρανελέ Μα εγώ δε θέλω τον όγκο των επών... Άννα Αχμάτοβα Μετάφραση - απόδοση: Ρανελέ Μα εγώ δε θέλω τον όγκο των επών και τη φινέτσα των ελεγειών. Στην ποίηση θαρρώ όλα αταίριαστα και άκαιρα θα πρέπει και όχι συνηθισμένα και καθωσπρέπει. Αν ξέρατε μονάχα από τι κοπριά οι στίχοι ξεφυτρώνουν αδιάντροπα, προκλητικά Σάμπως δίπλα σε παρτέρι ένας ταραξάκος όλο τσαχπνιά, σάμπως κάποιο ζιζάνιο ή λουβουδιά. Μια αποστροφή όλο οργή, της πίσσας μυρωδιά στυφή, βρύα στον τοίχο που κρύβουν μυστήριο βαρύ... Και ο στίχος ήδη ηχεί με μπρίο και στοργή, γραμμένος εσάς και μένα να ευχαριστεί.
Ranele · Άννα Αχμάτοβα, Σαν Μεθύσεις...(μτφρ.Ρανελέ) Άννα Αχμάτοβα (μτφρ. - απόδοση: Ρανελέ) Σαν μεθύσεις με κάνεις να γελώ... Σαν μεθύσεις με κάνεις να γελώ, αφού μιλώντας χάνεις τον ειρμό. Το φθινόπωρο άπλωσε γοργά πάνω σε φτελιές φλάμπουρα χρυσά. Μπήκαμε στη χώρα της απάτης αγκαζέ, και για τούτο μετανιώσαμε πικρά. Γιατί όμως όλην ώρα με χαμόγελο μπλαζέ ο καθένας μας χαμογελά? Με λαχτάρα ψάχναμε πάθη φλογερά και όχι ευτυχία ενέραστη και ανιαρά. Κι όμως δε θ' προδώσω τον φίλο μου πιστό συνάμα ανεπρόκοπο και τρυφερό. 1911 г.
Σκηνή Α΄ ΑΝΑΠΑΥΛΑ ΦΑΙΔΡΑ, Μαρίνα Τσβετάγιεβα (μετάφραση-απόδοση: Ρανελέ-Ριζίκοβα) Ranele · Α Σκηνή, Φαίδρα (μτφρ. Ρανελέ - Ριζίκοβα) ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΠΑΥΛΑ ΜΕΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ (Ο Ιππόλυτος ανάμεσα στους φίλους του. Ο χορός νεαρών κυνηγών) Ω, δρυμέ! Ω, σαλπίσματα κυνηγών! Ω, των απάτητων βουνών απόκρημνα ύψη! Δόξα στα όπλα των θηρευτών! Τι είναι κάλλιο των μαχών εξόν το κυνήγι; Ζήτω η Άρτεμις, θεά, για την άψα και την κάψα, για την κάθε συστάδα βυθισμένη μες στη σκοτεινιά άραχλη σαν του Άδη την μπασιά, για κλαδιά, για φύλλα πυκνά, για τα χέρια καυτά που χουφτιάζουν τα νερά δροσερά Ζήτω η Άρτεμις για αυτά που μας προσφέρουν χαρά μέσα στα δάση σκοτεινά. Μες στο καρτέρι. Άκου τον ήχο: Τι να΄ναι; Κάνα φρύγανο ή κάνα κέρας φουντωτό; Βλέπεις τον θάμνο ή τον έλαφο; Μπα, έναν φευγαλέο ίσκιο,...