Ο λόγος για το χυμένο γάλα (1967), μτφρ.-απόδοση: Ρανελέ

Ι

1

Ως τα Χριστούγεννα πορεύτηκα με άδεια τσέπη.

Ο εκδότης καθυστερεί να βγάλει τα δικά μου έπη.

Της Μόσχας το καλαντάρι απ΄το Κοράνι σέπει.

Απόψε δε γίνεται να πάω κάπου σε γιορτή

ούτε στου φίλου όπου κλαίνε τα βρέφη α καπέλα

ούτε στο σπίτι φιλικό ούτε στη γνωστή κοπέλα.

Όπου και αν πας θες χρήματα για πηγαινέλα.

Παλουκώθηκα σε μια καρέκλα και τρέμω σύγκορμος απ΄την οργή.

2

Αχ, καταραμένη τέχνη του γραφιά.

Το τηλέφωνο σιωπά, δίαιτα λοιπόν μπροστά.

Μπορείς από το Συνδικάτο να πάρεις κάτι δανεικά –

μα τούτο είναι σάμπως μια γυνή να σε συντηρεί.

Το ν΄απολέσεις  την παρθενιά είναι λιγότερο κακό

απ΄το να χάσεις ολότελα την ανεξαρτησιά. Θαρρώ

είναι ευχάριστο να ψάχνει κανείς για υποψήφιο γαμπρό,

ν΄ακούει την ευχή  «η ώρα ή καλή».

3

Ξέροντας την κοινωνική μου θέση η δική μου η μνηστή

Πέντε χρόνια με ταΐζει αναβολή στην αναβολή.

Και τώρα πού βρίσκεται ιδέα δεν έχω παραμικρή

να βγάλει άκρη μ΄αυτήν αδυνατεί ο ίδιος ο σατανάς.  

Μου λέει: «τσάμπα μη στεναχωριέσαι, βρε χαζέ.

Μόνο το αίσθημα μετρά –τα άλλα … χέστα, βρε καλέ!»

Η ίδια όμως είναι εκεί που πίνει και τρώει τσάμπα το μεζέ.

Θαυμάζω το μεγαλείο της ψυχής της, ο κερατάς.

  

4

Αντιμετωπίζω τους ανθρώπους με καχυποψία.

Με βλέπουν ως ένα επιπλέον στομάχι αντί Μεσσία.

Με την άποψη μου τους προκαλώ ναυτία

θυμίζοντάς τους τον ρόλο του ανθρώπου στη ζωή.

Με θεωρούν αλήτη σαν τον Βαραββά,

υποβάλλουν σε βασανιστήρια τη δική μου την κοιλιά.

Δεν μ΄εχουν σε εκτίμηση καμιά.

«Πέτα του ένα κόκκαλο για να ξεκουμπιστεί σαν το σκυλί!»

5

Μάταια ψάχνω το ταίρι μου στο τζάμι ν΄άντικρίσω.

Το γεγονός απλό αδυνατώ να το νοήσω

πώς κατάφερα ως το σωτήριο έτος του 1967 να ζήσω

μέχρι τα Χριστούγεννα φτάνοντας πυξ λαξ.

Είκοσι έξι χρόνια να ζεις υπό τον συνεχή διωγμό,

να ψαχουλεύεις σε άδειες τσέπες για κάνα οβολό,

ν΄απαντάς στους Γραμματείς και Φαρισαίους, να βιώνεις της δίκης τον διασυρμό,

και τέλος τον μουγγό ή τον τρελό να παριστάνεις εναλλάξ.

6

Προχωρά και κυλά ομαλά η ζωή των μαζών

(Εννοώ τις μάζες φυσικά των κοινών θνητών)

Ο Μαρξ δικαιώνεται. Αλλά σύμφωνα μ΄αυτόν

εδώ και καιρό έπρεπε να σφαγιαστώ.

Αγνοώ υπέρ τίνος είναι ο ισολογισμός

Η ύπαρξή μου είναι σκέτος παραλογισμός.

Απ΄την εποχή μου κάνω ένα σάλτο μορτάλε, ο τρελός.  

Να συμπαθάτε τον σαλτιμπάγκο-γελωτοποιό!

  

7

Ήτοι, όλες οι προϋποθέσεις να΄μαι πια χαλαρός.

Δεν διατάζει κανείς: «Μπρος ολοταχώς!»

Οι αριστοκράτες έχουν ξεπατωθεί ολοσχερώς.

Ούτε ο Πουγκάτς-μπαμπούλας ^{(Πουγκατιόφ)} ούτε ο Στένκα ^(Ράζιν) τους ταρακουνά.

αν πιστέψουμε τους μύθους, τα χειμερινά έχουν εκπορθηθεί .

Ο Τζουγκασβίλι ^{(Στάλιν)} φυλάσσεται μες στης κονσέρβας το κουτί.

Του καταδρομικού^{(«Αυρόρα»)}  το άρμα  έχει βουβαθεί.

Κι εγώ σπάω την κεφαλή πού να βρω τα καταραμένα τα λεφτά.

8

Τα λεφτά κρύβονται σε ταμιευτήρια, σε θυρίδες τραπεζικές,

σε κάλτσες, σε κρυψώνες, σε καταπακτές,

σε χρηματοκιβώτια, σε ταχυδρομικές επιταγές.

Κατακλύζουν όλη την πλάση!

Θροούν οι δεσμίδες κολλαριστών χαρτονομισμάτων

σάμπως κορφές φυλλωμάτων.

Μ΄ έχουν καταβάλει οι παραισθήσεις των χρημάτων.

Είμαι στην εξουσία των οραμάτων φριχτών.

Δώστε μου λίγο οξυγόνο να ανασάνω εν τη κολάση! 

9

Νύχτα. Ακούω το χιόνι να πέφτει απαλά,

ένα φτυάρι το πεζοδρόμιο να ψιλογρατζουνά.

Στο παράθυρο αντίκρυ ένα καντήλι φωτά.

Λες και ταλαντεύομαι σε μια σιδερένια σούστα.

Βλέπω μονάχα το καντήλι ενώ τον Χριστό εν εικόνι

δε βλέπω. Πλησιάζω το μπαλκόνι.

Στη στέγη στρώνει σαν πέπλο το χιόνι

και το απέναντι σπίτι ορθώνεται σαν ξένη φούστα.

  

ΙΙ

10

Την αδελφοσύνη, αδερφέ, την αποκλείει η ισότητα.

Τούτο πρέπει να εξεταστεί με σχολαστικότητα.

Η δουλεία πάντα γεννάει τη δουλικότητα.

Ακόμα και με των επαναστάσεων τη συνδρομή.

Τους κομμουνιστές έχει εκθρέψει ο καπιταλιστής.

Οι πρώτοι έχουν μεταλλαχθεί σε υπουργούς της πορδής

και οι τελευταίοι αυγαταίνουν τους ναρκομανείς.

Διαβάστε τον Λούκιο, μάστορα στων μεταμορφώσεων την περιγραφή.

11

Πού΄ν΄το χρυσόψαρο που εκπληρώνει την κάθε μας ευχή.

Ο Μαρξ δε σκαμπάζει μία στην παραγωγή.

Η εργασία δεν είναι εμπόρευμα για να πουληθεί.

Αυτό είναι προσβολή για των εργατών το σμάρι.

Η εργασία είναι ο σκοπός και ο τρόπος της υπαρξιακής βίωσης.

Τα χρήματα είναι τρόπον τινά η βάση της διαβίωσης.

Κάτι πέρα από τους τρόπους της καθημερινής επιβίωσης.

Πού να ξεμπερδέψεις τούτο το κουβάρι.

12

Τα πράγματα έχουν υπερβολική αξία.

Τώρα στο κέντρο όλων είναι οι αριθμοί και  η οικονομία.

Μας ενώνει σάμπως εκκλησία,

δίνει άφεση σ΄όποιον αμαρτάνει.

Γενικά η κάθε μεμονωμένη μονάς

στην ουσία είναι μια κοπέλα της παντρειάς.

Επιθυμεί το κύρος της φαμελιάς,

εξάλλου το παντελόνι κυνηγά το φουστάνι.

  

13

Η σφαίρα αργά ή γρήγορα θα φτάσει στον προορισμό.

(τη Μούσα ενδεχομένως να ταλαιπωρώ)

Στην Ένωση και όχι στον Ανταγωνισμό

ανήκει το μέλλον μας λαμπρό.

(Δεν επιδιώκω την τύχη του προφήτη,

μα πιθανόν αυτοί οι στίχοι

θα επισπεύσουν την καταδίκη:

 «Το ένα έτος θα πιαστεί για δυό».)

14

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τελικά

για της Εργασίας και του Κεφαλαίου τα γαμήλια δεσμά.

Του σιχαμένου μέταλλου η λάμψη είναι πολύ γλυκιά,

εξάλλου τα χαραγμένα πρόσωπα μοιάζουν πιο χαριτωμένα,

απ΄τις τρύπες των άδειων τσεπών,

πιο ειλικρινή π΄το παιχνίδι των τυράννων, των ηγετών

πιο υγιή απ΄τον πολιτισμό των ναρκομανών,

απ΄τα νέα παιδιά με τις σύριγγες γαλουχημένα.

15

Η παρθενογέννηση δεν συνεπάγεται ορφάνια σώνει και καλά.

Σε πολλούς είναι πιο αρεστή η κτηνωδία φυσικά.

Απ΄την ομοιότητα βρίσκεις πιο εύκολα τη διαφορά:

«Η Εργασία με το Κεφάλαιο δεν έχουν την ίδια λαλιά».

Φτου-φτου έχουμε μεγαλώσει δίχως Ισλαμισμό,

φτάνει να φλυαρούμε για τα μεσιακά και τον αναδασμό.

Στη φύση είναι πάντα ελκυστικό το διαφορετικό.

Η ένωση δυο πόλων έναν πλανήτη συνιστά.

16

Για τον εργένη η επιθυμία του γάμου ΄ναι αγιάτρευτο τραύμα.

Στον καρκίνο δεν περιμένω κάνα θαύμα.

Στην οικογενειακή ζωή έχει και θαλπωρή και κλαύμα.

Μα οι σύζυγοι είναι το μόνο είδος των ιδιοκτητών

εκείνου που δημιουργούν μες στην ηδονή.

«Ου κλέψεις» δε θα τους χρειαστεί.

Αλλιώς θα βγούμε στους πέντε δρόμους πανδημεί.

Φυλάξτε την τύχη των δικών σας των παιδιών!

17

Όλα τούτα είναι ξένα για μένα, τον ποιητή.

Επιπλέον γνωρίζω ότι «σε κάποιους δεν καίγεται καρφί…»

Τα γράφω και αναρριγώ: η γλώσσα να μου κοπεί,

μπας και είμαι κόντρα στην νόμιμη εξουσία; Μα τι πειράζει;

Ο χρόνος θα μας σώσει αν είναι άδικοι αυτοί.

Η δόξα του σκανδαλοθήρα εμένα μου αρκεί.

Μα χαλά τα ήθη η λάθος πολιτική.

Και αυτό εμάς, τους ποιητές, μας νοιάζει!

18

Τα λεφτά μοιάζουν πια αρετή.

Μάρτυς ο Αλλάχ, δίχως να πέφτουν σαν βροχή,

πιο συχνά εξανεμίζονται σε μια στιγμή

σάμπως ο λόγος της τιμής. Μαθές

δεν πρέπει να παίρνεις δανεικά.

Στον τάφο δεν τα παίρνεις αγκαλιά.

Να αυγαταίνουν πρέπει στον πάνω κόσμο τα λεφτά,

όπως στου Κριλόφ τις παραβολές.

  

19

Οι σκέψεις θεριεύουν μες στου μυαλού μας την κρυψώνα.

Η ψυχή μπορεί να παραβγεί εις την ψυχρότητα με τον παγετώνα.

Η κοινωνία πιο πολύ έχει ανάγκη έναν κήρυκα κατά κανόνα

απ΄ό,τι η επιστήμη έναν μηχανικό αλάνθαστο σαν το ρολόι.

Μα πουθενά δεν ακούγεται ο προφήτης προς το παρόν.

Γι΄αυτό υπάρχει κίνδυνος προσώρας το λοιπόν

να πέσετε στην αγκαλιά της αμαρτίας εξόν

απασχολήσετε τα χέρια σας μ΄ ένα κομπολόι.

20

Γενικά δεν με νοιάζει η ξένη ευημερία.

Και αυτό μοιάζει με μια ωραία χειρονομία.

Η πνευματική καλλιέργεια, να η δική μου ασχολία:

μεσάνυχτα – μισοάδειο μπουκάλι – λύρα – απουσία της φίλης.

Για μένα τα δέντρα και όχι το δάσος έχουν σημασία.

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η συλλογική στοχοθεσία.

Η ταχύτητα πνευματικής προόδου διαφέρει στην ουσία

απ΄την ταχύτητα του κόσμου της ύλης. 

21

Τούτο κάθε γνωστής απομόνωσης είναι η αιτία.

Με την άβυσσο η φιλία

παρουσιάζει περιορισμένη αξία

σήμερον ημέρα. Επιπλέον

είναι ασύμβατη αυτή η ιδιότητα

με την αδελφοσύνη, ισότητα

και ως γνωστόν δεν αντισταθμίζεται με τη γενναιότητα

και είναι κακός συμβουλάτορας για τον άντρα πλέον.

  

22

Έτσι εποφθαλμιώντας την προαγωγή,

όπως ο βοεβόδας Τοπτίγκιν ^{Σαλτικόβ-Σεντρίν} του στρατάρχη την τιμή,

σας ψάλλω την παραγωγή.

Αν ο προαναφερόμενος τρόπος ερμηνευθεί

απ΄τους πάντες σωστά,

θα πρυτανεύσει η κοινωνία με τα καλύτερα μυαλά

δίχως να της πέσει της νόησης η δάδα λαμπρά,

κάνοντας τον καθένα ευτυχή επάνω στη γη.

23

Αλλιώς – θα νικήσουν τα μέντιουμ, ήτοι πνευματιστές, 

λογής λογής ουσίες, βουδιστές,

ψυχοπαθείς, ψυχίατροι και ψυχαναλυτές.

Η μαστούρα και η φάση της ευφορίας

θα μας υπαγορεύουν δικούς τους νόμους.

Οι ναρκομανείς θα κοτσάρουν τις επωμίδες στους ώμους.

Τη σύριγγα θα κρεμάσουν στους ναούς και στους δρόμους

αντίς εικόνας του Χριστού και της Παναγίας.

24

Την ψυχή μας θα φασκιώσουν με την μεμβράνη πολυαιθυλενίου.

Θα μας περιδέσουν όλους με ένα νήμα βολφραμίου. 

Θα μας συνδέσουν στην πρίζα-ηθική του αιθυλίου.

Θα κάνουν εκκαθαρίσεις του λόγου απ΄το ρήμα.

Χάρη σ΄ένα εξαίσιο χαρμάνι

θα στροβιλιζόμαστε σάμπως στα σύννεφα μες στο ντουμάνι

και θα γυρίζουμε στη γη-καζάνι

μόνο και μόνο να τρυπηθούμε με νέο πράμα.

 25

Ήδη βλέπω τον δικό μας καινούριο κόσμο θαυμαστό

που έχει σκεπαστεί με των εργαστηρίων δίκτυο πυκνό.

Και εν ριπή οφθαλμού με των τροχιών τον ιστό  

όλος ο ουρανός έχει πέρα ως πέρα καλυφθεί!

Τούτο στο μάτι δεν φαντάζει ευχάριστα.

Η ανθρωπότης  τριπλασιάζεται άριστα.

Η λευκή φυλή βρίσκεται σε κίνδυνο, μάλιστα.

Και μας τρομάζει η αναπόφευκτη σφαγή.

26

Είτε οι έγχρωμοι μας σφάξουν σαν τα ζά

είτε εμείς τους ξαποστείλουμε μακριά,

στον άλλον κόσμο. Και ύστερα το ρίξουμε στα ποτά.

Μα ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι χριστιανικό.

Ορθόδοξοι! Αυτός δεν είναι ο δρόμος του θεού!

Τι με κοιτάτε σα ζαβλακωμένοι στην παραζάλη του μυαλού;!

Εύκολα προδίδουμε το Σώμα του Χριστού,

για ν΄αρπάξουμε κι άλλο χώρο ζωτικό.

27

Δεν ανατράφηκα από τους σοφιστές.

Υπάρχει κάτι το θηλυπρεπές στους ειρηνιστές.

Μα του ποιοι΄ναι άπιστοι και ποιοι πιστοί νά΄μαστε κριτές,

πιστέψτε, δεν έχουμε δικαίωμα κανένα.

Δεν στηρίζομαι επάνω στις Γραφές.

Οι έγχρωμοι, πράγματι, μας έχουν στριμώξει ήδη από χθες.

Μα δεν τους δώσαμε εμείς ζωές

ούτε δικαιούμαστε να θανατώσουμε κανέναν.

28

Είναι σημαντικό για πολλούς να δημιουργήσουμε ανέσεις.

(Αυτό το βρίσκεις και στου Χομπς τις παραινέσεις.)

Κάθομαι και μετρώ ως το εκατό έχοντας άγριες διαθέσεις.

Η εκκαθάριση είναι ένας βρόμικος θεσμός.

Είναι απάνθρωπο το να χορεύεις στο μνήμα του νεκρού.

Ενώ το να δημιουργείς αφθονία σε κατάσταση υπερπληθυσμού

είναι σύμφωνο με το πνεύμα του χριστιανισμού.

Με άλλα λόγια σ΄αυτό συνίσταται ο πολιτισμός.

29

Τώρα όσοι λατρεύουν το ρητό

«η θρησκεία είναι όπιο για το λαό»

κατάλαβαν πως απέκτησαν ελευθερία με δίχως το Θεό

και έχουν φτάσει ως τον χρυσό αιώνα.

Μα σε τέτοιες συνθήκες (έχει τον περιορισμό της η συλλαβή)

η ελευθερία του μη επιλέγειν – είναι εντελώς ελεεινή.

Εκείνος που το θεό  καταφρονεί

πρώτα φτύνει το θνητό κατά κανόνα.

30

«Πουθενά ο Θεός. Και ο δρόμος - όλο λακκούβες και σχάσεις».

«Πράγματι - πουθενά. Ας ξεχαστώ με γυναίκες και απολαύσεις».

Ο Πλάστης που δημιουργεί μεταχειριζόμενος τέτοιες διαστάσεις,

διανύει πολύ μεγάλες αποστάσεις

για να επιβλέψει τα έργα του θεϊκά. Άρα κρύβεται εκεί ψηλά

το δικό Του αργαστήρι - τούτο είναι εξακριβωμένο καλά,

όμως από΄δω μην ζορίζεις το μάτι, δεν φαίνεται πουθενά.

Όλοι παλουκωθείτε στα σκαμνιά χωρίς ανωφέλευτες ενστάσεις.

31

Νύχτα. Σοκάκι. Παγετός σαν του αποκλεισμού ^{(του Λένινγκράντ)}.

Οι χιονοσωροί σαν τα Καρπάθια ορθώνονται κατά μήκος της οδού.

Οι πλανήτες, σαν τις καντήλες του Θεού

που Εκείνος ανάφτει στον ουρανό,

λικνίζονται όλο δέος, όπου

ενώπιον ασύλληπτου του προσώπου

η ποίηση εξετάζει τα πειστήρια επιτόπου

σάμπως μες στην πελώρια κιβωτό.

 ΙΙΙ

32

Πρωτοχρονιάς παραμονή. Πάλι στην καρέκλα έχω παλουκωθεί

Γυαλίζουν οι κατσαρόλες με τη λάμψη τους στιλπνή.

γουλιά γουλιά σαν φάρμακο ρουφάω το πιοτί.

Τα νεύρα μου - τσατάλια σάμπως ο διάολος εγκλωβισμένος μέσα στα μπουκάλια.

Στον αυχένα μου έχει ανάψει μια ελαφριά πυρκαγιά.

Θυμάμαι τα μπουκάλια που έχω πιει ένα πίσω απ΄το άλλο στη σειρά,

τις φυλακές Μπουτίρκι και Κρεστί, της Βόλογκντας φρουρά.

Δεν έχω όρεξη για ενστάσεις και παρακάλια.

33

Μες στο αδειανό διαμέρισμα κάθομαι στον ταμπουρέ.

Ο Νιαγάρας βρουχάται στον καμπινέ.

Νιώθω λες και ΄μαι ένας στόχος κρεμασμέ-

νος στον τοίχο. Αναρριγώ με το παραμικρό. Αμάν το φελέκι

μου μέσα έχω αμπαρωθεί για τα καλά.

Η νύχτα με σημαδεύει με του Κριού τα κέρατα στριφτά,

σάμπως ο Έρως με τόξο και βέλη αιχμηρά,

σάμπως ο Στάλιν στο 17^ο  συνέδριο με το τουφέκι.

34

Ανάβω το γκάζι για να γλιτώσω τον ξεπαγιασμό.

Κάθομαι στο σκαμπό και τρέμω απ΄το θυμό.

Στα λύματα να βρω μαργαριτάρι δεν βουτώ!

Τούτο να κάνω έχω θάρρος και κόρδα!

Ας μελετάει όποιος θέλει της κοπριάς τα όρη!

Πατριώτης, κύριοι, δεν είναι του Κριλόφ το κοκόρι.

Η Κα Γκε Μπε ας πάψει να τραβά για μένα της μαλακίας ζόρι.

Κέρματα, πάψτε να κουδουνίζετε μες στη φόδρα.

  

35

Εισπνέω ασήμι και ξερνάω χαλκό.

Με ψαρεύουν με καμάκι και τρύπιο δίχτυ στο κενό.

Προγκίζω τις χήνες, προς την αθανασία προχωρώ,

δώστε μου μια βίτσα να τις μαστιγώσω!

Τρελαίνομαι σαν θεονήστικος ποντικός στου αμπαριού το σκοτάδι!

Κάντε περιφορά του Γενικού και των Αγίων απ΄το εικονοστάσι!  

Στο δάσος ακούγεται του υλοτόμου το τσεκούρι εν δράσει.

Μπας και παγώσω άμα χάμω στο χιόνι ξαπλώσω.

36

Μπα δε θα κουλάρω. Ξεχάστε τό!

Έφτασα στο αμήν, στο σημείο να εκραγώ!

Για ένα δεκάρικο θα τρέξω να πιάσω το λαγό -

δεν έχω ορκιστεί  πίστη στον σχιστομάτη Βούδα -

Ας γίνει μουσειακό κομμάτι της Γιάσναγια Πολιάνα ^{(νύξη στον Τολστόι)} το δικράνι!

– Εμένα δώστε μου ένα γιαταγάνι!-

Η μη βία είναι σαν να κόβεις τα παπάρια με δρεπάνι!

Η μη βία, κύριε, είναι μπούρδα.

37

Σαν τον Αριστοτέλη σε πηγάδι βαθύ,

δεν κατέχω από πού εμφανίζεται το καθετί.

Το κακό υπάρχει για να καταπολεμηθεί

και όχι να ζυγιάζεται δίχως τιμωρία.

Όσοι θρηνείτε το κάθε άτομο χωριστά,

όσοι έχετε επιπεφυκίτιδα και δε βλέπετε καθαρά,

όλοι σας να πάτε να απαυτωθείτε με αλφαβητική σειρά:

ορίστε η δημοκρατία με πλήρη της σημασία!

38

Λατρεύω της πατρίδας μου τους αγρούς, τα λιβάδια,

τα ποτάμια, τις λίμνες, τους λόφους με τα λαγκάδια.

Όλα καλά, μα όλοι οι άντρες – ρημάδια:

γερά κορμιά, μα χλαπάτσες.

Ορίστε ένας νόμος με δίχως ψευτιές.

Το γεράκι όλο σκουπίζεται από τις φτυσιές.

Κύριοι, σπάστε κάνα τζάμι εκστομίζοντας βρισιές!

Πώς οι γυναίκες αντέχουν τέτοιες νερόβραστες φάτσες;

39

Στενάχωρη νύχτα μού΄λαχε σήμερον ημέρα.

Στην ταπετσαρία ένα παλιό κατοστάρικο με κοιτάζει από πέρα.

Μπορώ να πάω σε μπουρδέλο και η τσατσά-ετέρα,

συλλέκτρια νομισμάτων, θα μου κάνει τη φίλη.

Βαριέμαι να το ξεκολλήσω. Τον εαυτό μου απογοητεύω.

Απομένει να κάθομαι και να νηστεύω.

Και το απέναντι παράθυρο ν΄ αγναντεύω

ώσπου μέσα να σβήσει το καντήλι.

40

«Του θέρους  η πρασινάδα, αμάν, η πρασινάδα!

Τι ψιθυρίζει τάχα της πασχαλιάς ο θάμνος μέσα στη λιακάδα;    

Να σεργιανήσω με δίχως το γιλέκο εισπνέοντας φρεσκάδα!

Το καλοκαίρι θα ξανάρθει, θα λιώσει και το χιόνι.

Σεργιανάει ένα κορτσούλι, αμάν με το φακιόλι.

Σεργιανάει στους αγρούς, κόβει λουλούδια, μαζεύει το λιοβόρι.

Αχ, να το κάμω ψυχοκόρη, να το κάμω ψυχοκόρη.

Στον ουρανό πετάει ένα χελιδόνι».

14 Γενάρη 1967

---